Շատ եմ սիրում մեր փոքրիկ քաղաքը՝ Չարենցավանը, բայց երբեմն չեմ կարողանում հանդուրժել քաղաքացիների վարքը: Մեր քաղաքը Հայաստանում համարվել է ամենամաքուրը և կոչվել է «Երիտասարդական մայրաքաղաք»: Մեր քաղաքապետը շատ խստորեն է վերաբերվում մաքրության հարցին և ամեն կերպ փորձում է պահպանել այն: Նրա շնորհիվ ամբողջ քաղաքում տեղադրվել են աղբամաններ: Իսկ իմ քաղաքացիները վառեցին, հալեցրին, պայթեցրին, կոտրեցին այդ աղբամանները:

Այս ամառ՝ հունիսի 1-ին, ուսուցչուհուս և ընկերներիս հետ այգում էինք: Այնտեղ էր և գրեթե ամբողջ քաղաքը: Շատերը եկել էին ուրախ ժամանց անցկացնելու, որոշ մարդիկ՝ ուղղակի զբոսնելու, իսկ ոմանց հետաքրքրում էին միայն անվճար պաղպաղակները: Լավ, դեմ չեմ ես անվճար պաղպաղակներին, պարզապես հետո այդ պաղպաղակների թղթերը թափվեցին այգով մեկ: Տեղ չկար ոտքդ դնելու: Իսկ պաղպաղակները հափշտակում էին, ինչպես կարողանում էին՝ մեկը մյուսին հրելով, վնասելով: Հարձակվում էին այնպես, ինչպես ահավոր քաղցած գազանր՝ մի կտոր մսին: Նրանց այնքան պաղպաղակը չէր գրավում, ինչքան այն փաստը, որ դրանք անվճար էին: Իսկ ամենահետաքրքիրն այն էր, որ նրանց մեծամանությունը կազմում էին կանայք և ծնողները, որոնք ամեն գնով փորձում էին հինգ-վեց պաղպաղակ անպայման վերցնել իրենց երեխաների համար: Վերցնելուց հետո էլ դնում էին իրենց պայուսակների մեջ և հեռանում այգուց: Այսինքն՝ ստացվում է, որ նրանք եկել էին միայն պաղպաղակի համար:

Նպատակս քաղաքացիներին փնովելը չէ: Պարզապես մենք բողոքում ենք մեր քաղաքից՝ չմտածելով, որ մենք ինքներս ենք փչացնում և աղտոտում նրան: Չէ՞ որ խնդիրը հենց մեր մեջ է: Կարծում եմ՝ պետք է լինել մի փոքր ավելի քաղաքավարի: Մենք ենք մեր քաղաքի ներկան ու ապագան: Մենք պետք է շենացնենք և գեղեցկացնենք այն, այլ ոչ թե փչացնենք ու վերածենք աղբանոցի:

-Էրեխեք, էկեք գնանք այգի զբոսնելու:

-Էնտեղ ի՞նչ կա որ, անիմաստ ա գնալը:

Ամեն անգամ ընկերներիս այս խոսքերը լսելուց մտատանջությունների մեջ էի ընկնում: Ինչո՞ւ է մեր քաղաքի՝ Չարենցավանի միակ այգին դարձել «ոչինչ» բոլորի համար, ինչո՞ւ ոչ ոք չի ցանկանում զբոսնել կամ պարզապես ուրախ ժամանց անցացնել այնտեղ: Այդ «այգի» կոչվածը պարզապես տարածք է զբաղեցնում մեր փոքրիկ քաղաքում:

Այս մտքերով տարված ցանկացա գնալ ու տեսնել, թե ինչ է կատարվում մեր մոռացված այգում: Դեռ ներս չմտած՝ հենց առաջին տպավորությունս այնպիսին էր, որ այստեղ շատ վաղուց ոչ ոք չի եղել: Մոռացված մի տարածք, որտեղ բոլոր կարուսելները սպասում են մի շնչավոր էակի, մի փոքրիկ երեխայի, ով կգա ու իր դրական լիցքերով ու մանկական ծիծաղով կշարժի այս գունաթափված երկաթները:

Երբ ես փոքր էի, իմ ամենասիրելի կարուսելը «Արևիկն» էր: Ամեն անգամ «Արևիկը» նստելով այնպիսի հիասքանչ տպավորություն էի ստանում, որոնք մինչև օրս չեմ մոռանում: Իմ սիրած կարուսելը, որ միշտ ժպտում էր բոլոր երեխաներին իր պայծառ արևային շողերով, այսօր տխուր էր, կարծես կորցրել էր փայլն ու իրեն անպետք էր զգում:

Խորանալով այգու մեջ՝ ավելի ու ավելի եմ հուսալքվում: Կարուսելներն ու նստարանները իրենց սառնությունով կարծես շրջապատում են ինձ, ու փախչելու ցանկություն է առաջանում: Այգու կենտրոնում գտնվող շատրվանից ջրի փոխարեն տխրություն ու բացասական տրամադրություն է ցայտում: Այգու բեմահարթակի փոշու շերտը վաղուց չի ցրվել երեխաների ուրախ պարերից:

Ցանկություն առաջացավ փոխել մեր այգին, նոր կյանք ու շունչ հաղորդել նրան:

Ընկերներիս հետ կիսեցի մտքերս: Պարզվեց՝ նրանք նույնպես մտածում էին այդ մասին: Իսկ ի՞նչ անել, ինչի՞ց սկսել, չէ՞ որ մենք ընկերներով շատ չնչին բան կարող էինք փոխել:

Շուտով այս խոսակցությունը մոռացվեց: Անցավ մեկ տարի: Իմ սիրելի ուսուցիչներից մեկի առաջարկով հաճախեցինք մասնագիտական կողմնորոշման կենտրոն: Այնտեղ մեզ ներկայացնում էին, թե ինչպես պետք է մեր առջև դնենք խնդիր ու ամեն ինչ անենք՝ այդ խնդրի լուծմանը հասնելու համար: Պարզվեց՝ կենտրոնի ընկերներս մտահգված են եղել ու քաղաքապետարան են դիմել այգու հարցով, սակայն ոչինչ չի ստացվել: Որոշեցինք ուսուցչի հետ միասին վերականգնել այգին: Մշակել ենք այգու վերակենդանացման ծրագիրը, իսկ մեզ հետ համագործակցող երեխաների քանակը գնալով ավելանում է, և մենք համոզված ենք, որ մեկ ամսում կկարողանանք նոր կյանք հաղորդել մեր մոռացված այգուն: