elena hovhannisyan shirak

Հավաքելու ժամանակը

Փետրվար էր, հայրս կրկին ասաց․

-Դե, պայուսակս բերեք, արդեն հավաքելու ժամանակն է։

Նրա ձայնի ելևէջները մերթ տխուր էին, մերթ՝ հիասթափված։
Նրանք գնում են, թողնում են իրենց հարազատ տանիքը, իրենց տաք անկողինն ու գնում, գնում են «խոպան»։ Ամեն անգամ, երբ հայրս գնում է, ես գրկում եմ նրան ու արցունքոտված աչքերով կրկնում․ «Սա վերջինն է, չէ՞»։ Հայրս ինձ ամուր գրկում է ու հավաստիացնում, որ այո՛, դա վերջինն է, հետո ամբողջ տարվա մեջ 7-8 ամիս սպասում ես նրա վերադարձին, օրերն ես հաշվում։ Ախր դժվար է խոսել ու զրուցել հեռախոսով, չէ՞ որ կարոտդ էդ տեսազանգը չի բուժում, մենք տեսնում ենք դեմքը, բայց չենք զգում, է, էկրանից այն կողմ ինչ է կատարվում, կամ ինչ է զգում մարդը։ Ես մեղադրում էի հորս, բայց միևնույն ժամանակ հասկանում, որ նա ամեն ինչ մեզ համար է անում, իսկ ո՞ւմ է հաճելի օտարության մեջ գտնվելը, մենք էստեղ ենք, հարազատներով շրջապատված, իսկ նրանք միայնակ են, միայնակ՝ բառի ամենալայն իմաստով, էստեղ մեկիս մատը փուշ է մտնում՝ բոլորն անհանգստանում են, իսկ ի՞նչ գիտենք՝ քանի անգամ են հիվանդացել ու քանի անքուն գիշեր անցկացրել՝ ոչ մեկիս չասելով…
Գալիս է աշունը, ես չեմ կարող բացատրել այն հուզմունքը, որ զգում եմ նրա վերադարձի օրը, ժամերն ու վայրկյաններն եմ հաշվում, թե երբ պիտի հորս գրկեմ, ես գրկում եմ ու էլի հուզված մեղմ շշնջում եմ․

-Էլ չես գնալու, չէ՞։

-Չէ՛,- պատասխանում է հայրս։

Հուսով եմ՝ այս անգամվա չէ-ն իրոք վերջինն է։
Մի օր էդ պայուսակը այրելու եմ, չնայած՝ չէ, խնդիրը պայուսակի մեջ չէ, թե չէ ինքը՝ հայրս վաղուց այրած կլիներ։ Խնդիրը մեկն է, ես ուզում եմ ոչ թե հորս հետ զրուցեմ, խորհրդակցեմ տարվա մեջ ընդամենը 4 ամիս, այլ միշտ, ամեն պահի, քանի որ կան բաներ, որ մինչև աչքերին չնայես, ոչինչ չես զգա։ Ես գիտեմ, որ շատ երեխաներ են իրենց ծնողի կարոտից տանջվում, ու հոգու խորքում կրկնում՝ չէ՞ որ մեզ համար է անում, այո, մեզ համար։ Դրա համար պետք է հիշենք ու չմոռանանք՝ ծնողն աշխարհում ամենաթանկն է, ով անքուն գիշերներ անցկացնելով՝ մեր խաղաղ քունն է երազում։

Ձմեռ է, «պայուսակս բերեք»։