Մայիս ամիսն էր: Oրը կոնկրետ չեմ հիշում սովորականի նման դպրոցում էինք, մեզ մոտ անգլերեն էր, հաջորդ ժամն էլ` պատմություն, մեր մեջ ասած, ոնց չէի ուզում անեինք, բայց դե ճարս ինչ, մեկ էլ դասղեկիս զանգ եկավ:

-Երեխեք, մյուս ժամը սեմինարի եք, անձայն շարքով գնում ենք ութի «ա», Երևանից են եկել:

Չգիտեի` ովքեր են, ինչի են եկել, բայց ուրախությանս չափ չկար: Մտքիս մեջ ասացի` ինչքան էլ վատ լինի, հաստատ դասից վատ չի լինի: Գնացինք, տեղավորվեցինք, մեկ էլ տեսա` լուսանկարչական ապարատը Դիանայի ձեռքում, ու միանգամից հետաքրքրություն առաջացավ, քանի որ շատ-շատ եմ սիրում լուսանկարել:

Հետո սկսեցին պատմել «Մանանա» կենտրոնի մասին: Ուշադրությամբ լսում էի:

Մեզ բաժանեցին «Խաբարբզիկի» համարներից, որը մինչ հիմա պահում եմ: Սիսակը հարմար պատ էր փնտրում` ֆիլմերը ցուցադրելու  համար:

Երբ ֆիլմերը վերջացան, մեզ հարցեր էին տալիս, թեև գիտեի պատասխանները, բայց չէի համարձակվում ձեռք բարձրացնել: Երբ վերջում ասացին, թե ով է ցանկանում դառնալ պատանի թղթակից, ես ձիգ պահել էի ձեռքս:

Դրանից հետո մեր ունեցած դպրոցի  երեք ժամերը այնքան արագ անցան, որ չզգացի: Արագ-արագ մտա տուն, հանեցի թերթերը ու սկսեցի պատմել մայրիկիս , միացրեցի համակարգիչը, մտա 17.am ու սկսեցի հատ առ հատ կարդալ հոդվածները և մինչև հիմա անում եմ դա:

Ի վերջո նամակ գրեցի 17-ին ու սկեցի մտածել:

-Էէ, ինչի՞ գրեցի: Ես հոդված գրո՞ղ եմ, խայտառակ եմ լինելու հաստատ:

Հետո համոզում էի ինձ, թե` չէ, հեշտ է, կարող ես:

Հետո էլի մտածում եմ.

-Բայց հավես կա՞: Նույնիսկ դասերս չեմ սիրում գրել, ուր մնաց` հոդված:

Հետո չգիտեմ թե ոնց, համոզվեցի ու սպասում էի նամակիս պատասխանին: Այն այդքան էլ չուշացավ:  Անցել էի հաջորդ փուլ ու պիտի գնայի դասընթացի:

Առավոտյան արագ-արագ հասա դպրոց:

-Այ քեզ բան, ոչ մի ծանոթ դեմք: Ի՞նչ եմ անելու:

Մեկ էլ աղջիկներից երկուսը կանչեցին, թե` արի ծանոթանում ենք: Չեք էլ պատկերացնի, թե ինչքան արագ մտերմացա երեխեքի հետ: Մեկը մեկից խելացի, մեկը մեկից խենթ, Արմավիրի մարզի տարբեր գյուղերից, քաղաքից, ավաններից, ու շատ-շատ սիրեցի բոլորին:

Ամեն օր հինգ-վեց ժամ այնտեղ էինք, չորս հագեցած օր, բայց ոնց որ հինգ-վեց րոպե լիներ: Մի խոսքով, անցան ամիսներ, ու ես ինձ համարում եմ թղթակից: Երբ մտքովս ինչ-որ հետաքրքիր բան է անցնում, արագ գրի եմ առնում, որ չմոռանամ: Դժվար եմ սկսում գրել. ջնջում, գրում, ջնջում, մինչև մի բան ստացվում է:

Միգուցե չհավատաք, բայց ես հանգստանում եմ հոդված գրելիս: Ահավոր բարկանում  եմ, երբ թվեր գրեու համար պիտի փոխեմ համակարգչի լեզուն, հետո մոռանում եմ փոխել, սկսում եմ անգլերեն տառերով գրել հայերեն նյութս… Բայց ինչ արած, կարևորը արդյունքի հասնում եմ: Անպայման պիտի նյութիս հետ նկար կցեմ, կարծում եմ առանց դրա այն կիսատ է: Մեկ՝ ես, ավելի հետաքրքրությամբ կարդում եմ նկարով հոդվածները:

Մի խոսքով, ես ինձ համարում եմ բախտավոր մարդ, որ հանդիպել է նման կազմակերպության, նման բարի հոգատար, ուրախ  ու տաղանդավոր մարդկանց:

«Մանանան» մականուն ունի դրված իմ կողմից, և գիտե՞ք որն է դա` ՀԱՎԵՍ: Համ իրենց խոսելը, համ «Մանանայի»  կազմը, համ իրենց աշխատանքին նվիրվածությունը, և բացի այդ, «հավես» բառը  իրենց ամենաշատ օգտագործվող բառն է`  հավես կինո, հավես նկար, հավես հոդված:

Մի խոսքով, հավես կազմակերպություն, ես առանց ձեզ իմ կյանքը չեմ պատկերացնում: