Այս տարի ֆիզիկայի դասընթացից անցանք հարաբերական մեծություններ: Ու այդ ժամանակ մտածելով՝ հասկացա, որ կյանքում ամեն բան էլ հարաբերական է: Հարաբերական է ժամանակը, լռությունը, մենակությունը, ուրախությունը, լավն ու վատը, և ի վերջո, կյանքը:
Բոլորիս հետ էլ պատահել է, երբ ժամանակամիջոցը մե՛կ թվում է կարճ, մե՛կ էլ այնքան երկա՜ր: Օրինակ, հենց դասերի առումով: Բայց չէ՞ որ նույն 45 րոպեն է:
Երբևէ մտածե՞լ եք, թե լուռ ժամանակ դուք իրո՞ք լուռ եք, թե՞ ոչ: Ես մտածել եմ: Ո՛չ, լուռ չենք: Չէ՛, չէ՛, ավելի ճիշտ, չենք խոսում, բանց «լուռ» հասկացողությունը այս դեպքում հարաբերական է: Լեզուն չի շարժվում, բերանը չի բացվում, բայց այդ լռությունը խոսուն է: Մենք այդ լռությամբ ևս ինչ-որ բան ենք ասում:
Կամ էլ՝ լավ ու վատ լինելը: «Ես լավ եմ»-ի կամ «Վատ եմ»-ի մեջ ևս հարաբերականություն կա:
Դադարի վիճակը. ես դադարի վիճակում եմ կողքինիս համար, բայց երկրագնդի պտտվելու պատճառով ես նույնպես պտտվում եմ (Այս մեկը արդեն ֆիզիկայից):
Ամեն բան էլ հարաբերական է: Նույնիսկ «հարաբերական» է հարաբերականը: