Ազատ ժամանակ էի գտել: Դե, անելու շատ բան ունեի, բայց անձրևոտ եղանակը մի տեսակ տրամադրությունս գցել էր, ու որոշեցի Վարդգես Պետրոսյանի գրքերից ընդգծված մտքերը կարդալ: Կարդում էի բարձրաձայն ու կանգ առա հատկապես այս մեկի վրա.
«Մարդը կենդանիներից տարբերվում է ոչ թե մտածելու, այլ զգալու ընդունակությամբ: Չզգալ, այսինքն, չսիրել, չսպասել, չատել, չտխրել, չհուսահատվել, չափսոսել: Սարսափելի կլիներ: Ով գիտե, շատ կենդանիներ գուցեև մտածում են: Օրինակ, դելֆինները, բայց իսկապես զգալ միայն մարդն է ընդունակ»:
-Բայց, գուցե, կենդանինե՞րն էլ զգում են, օրինակ, հենց դելֆինները: Նրանք էլ են սիրում, տխրում, ուրախանում,- առանձնակի հանգստությամբ ասաց հայրս:
Չէի նկատել, որ սենյակ է մտել և լսում է:
-Պապ, բայց իրոք, օրինակ, դելֆինների ընկերասիրության մասին շատ պատմություններ եմ լսել, այսինքն…Պապ, լավ, դուրս է գալիս մարդիկ ու կենդանիները չե՞ն տարբերվում,- ծիծաղելով ասացի ես, բայց չսպասեցի պատասխանին: Վազեցի համակարգչի մոտ, որովհետեւ մտքովս անել էր հարցս ուղղել 17-ի ընթերցողներին:
Արդյո՞ք տարբերվում են մարդիկ ու կենդանիները, և ինչո՞վ: Իհարկե, կառուցվածքային տարբերություններից բացի: