Օրերը կայծակնային արագությամբ են սլանում։ Ու չենք էլ հասկանում` որն էր հաջողված, բայց հասկանում ենք, որ դրանց մեջ կա մեծ դժբախտություն։ Հասկանում ենք, որ հոգում մի բան պակասում է միշտ, ու օրերի մեջ դրանք սպանվում են, չասված բառերի ու չզգացված զգացմունքների տեսքով։ Օրերը հիմա դարձել են ամիսներ ու քարացել են, ու քար են դարձել, երևի մոտալուտ ձմռան պատճառով։

Հիմա առաջվա պես ժպտալով չենք քայլում։
Առաջվա պես երջանիկ չենք։
Առաջվա պես է՝ դատարկություն, որ միշտ կա։
Ու կարծես չի ցանկանում հեռանալ։
Հիմա տեսնում ենք, լսում ենք, պատկերացնում ենք, բայց ոչինչ առաջվանը չէ։
Երկնքում արևը պայծառ է, բայց սառն է, որ դիպչում է հոգուդ վերքերին, ու ստիպում է ցավից գալարվել։

Հիմա օդը լցված է սպասումով։
Հիմա օդն անգամ խելագարված է, ու օդում հազարավոր հառաչանքներ են տիրում։
Հիմա փողոցներն էլ են լաց լինում, ու ամեն տան մեջ վառվող մի ճրագ այլևս չկա։
Հիմա սպասումը միայն նկարների տեսքով է։
Սպասումները ճյուղավորվել են ու մեծ արմատներ ունեն։
Հիմա սպասումը անուն ունի։
Սպասումը հպարտությամբ քայլում է, բայց բացակայում է։
Անմահացավ ու թողեց հուշեր` էս ցուրտ ձմռանը դիմագրավելու համար։

Երանի ազգիս սպասումները ավարտվեն, ու հրեշտակների բանակը ետ վերադառնա իրենց տները…
Ու թող այսպիսի աշուններ չլինեն ու, ձմեռները ավելի քարացած չլինեն։ Թող բարությունը, արդարությունը ու հոգատարությունը սավառնի Հայոց երկնքում։
Սպասում ենք…