Մեկը մյուսի ետևից ճամփա ընկան ու գնացին՝ մանկության ընկերը, քույրն ու հազար տարվա հարևանը։
- Ձեր մեծերից մենակ դո՞ւ մնացիր,- միամիտ հարցրի ես։
- Ե՞ս լը էրթամ,- ծիծաղեց նա,- ըսի` չտարան: «Էրթցվոր ենք»` ըսին ու գածին։ Ըսի՝ զիս էլ տարեք, հընգերսի՝ ծիծղաց, քուրսի՝ լաց էղավ, հարևանս էլ, թե՝ պետքդի իսկի էլ չունիմ: Հըլը էդրան իշե: Դե գնա, տեսնամ` մգա հոն վի՞ր հեդնի բդի հարևանուտյուն էնիս, կռվիս ու բարիշիս։ Ըդմալ, լա՜ո, մըգա իմ քուր, ախպրներ, լավ ու վադ օրերու հընգերներ, սաղ գածին, մածի մինագ ես… Ես էլ թե հո՞րի մածի, չըմ գինա։
- Իմա՞լ թե` հորի,- իր բարբառով սկսեցի ես,- որ ձեր մասին պատմես, ես էլ գրի առնեմ։
-Հա՜, հա, լաո, գրե, իմ պադմուգներ սաղ գրե։ Քու թայ էի, որ զիս, զիմ պաբ ու հրոխպեր կըսեին՝ գրե՛ մըր պադմուտյուններ, լաո, հեդո չմոռնաս ու կորին էրթան։ Ափսո՜ս, լաո, ծուռ իյ, զիմ ծռուծյուն էրի ու չգրի, ու մըգա տարիկն ուրիննի կըսե: Մոռծեր իմ, լա՜ո, մոռծեր իմ ըն լավ-լավ պադմուտյուններ, ըն խորոդ ու անուշ երկեր… ժամանագ կանծնի, լաո, մարտիկ կաբրին ու կանցնին, իրանցմե յեդո պադմուտյուններ գթողնան, ու թե հիշիր` էրնա՜գ քեզի… Ես չլսի, լաո, չգրի, մոռծա, ափսո՜ս, հազա՜ր ափսոս…
Էս ամեն էրտծվոր էլ մե պադմուտյուն չէր` հազար ու մեգ էր, դե մըգա հաշվե, թե քանի պադմուտյուն կորավ հաշխրկի երեսեն, լաո, գածին, ու կորավ…
Լուսուն-մըգլօր ես լը կերտամ, գրե, թող իմ պադմուտյուններեն մեգ էրգուսը մնան գոնե, էգողներ տեսնան…
Է՜, գածիք, էլի, տո՛ ծռե՜ր, զիս մենագ թողիք ու գածիք..
Գըլսի՞ս, լաո, էն իմ ծուռ հընգեր, հոկի տալու վախտնի` գծիծղար, ծիծղաց-ծիծղաց ու լած էղավ… Գիլար, լա՜ո, էմա՜ն գիլար… Տեսնաս` հո՞րի, լաո, հո՞րի գիլար…