Anahit Ghazakhetsyan

Հոդվածների գեղարվեստականության համար

Համասյանի «Կարս»-ն եմ լսում։ Ասում են՝ իրադարձությունների հետ կապված երգերը կա՛մ փրկում են մեզ, կա՛մ՝ շարքից հանում։ Ես բացառում եմ երկրորդը, որովհետև Ծյոմը բարձրացավ բեմ ու ասաց այնպիսի բաներ, որոնք հիմա ինձ պարտավորեցնում են գրել։ Որոնք ընդհանրապես պարտավորեցնում են ապրել։ Ասաց՝ Ղարաբաղում եմ ծառայում, ու չփշաքաղվելու ելք չթողեց… Հետո հերթով բեմ բարձրացան ծանոթ ու անծանոթ դեմքեր, հետո պարզ ու բարդ, սովորական ու անսովոր, ներանձնական ու շղթաներով իրար հետ կապված ինչ-որ շշուկներ տարածվեցին շարքերում. գրեթե անլսելի, ինչ-որ մեկի ականջին ասած, որոշները՝ էդպես էլ մտքում մնացած…

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Հետո հիշում եմ էն բոլոր երեխեքին, որոնց գոնե մեկ անգամ կարդացել էի, կամ որոնք գոնե մեկ անգամ ինձ հաղորդագրություն էին գրել, ու որոնց շնորհիվ ես միշտ շարունակելու կետ գտնում էի։ Ես դեռ շարունակելու եմ մտքումս պահել բոլոր այդ դեմքերը։ Նրանց աչքերում, մազերի մեջ, նրանց ժպիտներում, նրանց բարբառում ես գտել եմ իմ բաժին Հայաստանը։ Նրանց բոլորի դեմքերին ես տեսել եմ այն Հայաստանը, որ այսօր մեզնում է, կամ էլ՝ մենք նրանում, ի՞նչ կարևոր է։ Եվ հիմա ես հատ-հատ մտքով գրկում եմ իմ բաժին Հայաստաններին, որոնք, հաստատ գիտեմ, որ վաղը չեն գալու։ Որոնք պարզապես այսօր կան։