Հրաժեշտներ

«Ձեր ամենալավ տարիքն է, մի կռվեք, մի նեղացրեք իրար, մեծանաք` փոշմանելու եք, երանի եք տալու էս օրերին» և այսպես անթիվ բառերի շարան:

Վստահ եմ, յուրաքանչյուրդ լսել եք նման խոսքեր, ինչու ոչ, նաև խրատներ, բայց դրանք լոկ խոսքեր չէին, ուրիշ ձև էինք հասկանում, ուրիշ ձև էին ասում:

Այո, այո, ճիշտ հասկացաք, խոսքս դպրոցական, անհոգ, ուրախ, սիրառատ, ծիծաղաշատ օրերի մասին է , որ թվում էր, թե անվերջ է, բայց ցավոք, լոկ հիշողություններ ենք տանում մեզ հետ:

2016 թվականի սեպտեմբերի մեկն էր: Կարմրաթուշ, կապույտ, սպիտակ պուտիկավոր երկարափեշ զգեստով աղջնակ էի, ով կարծես նոր պետք է առաջին քայլերն աներ դպրոցում: Սակայն նույն ոգևորությամբ, նույն սրտի թրթիռով  ոտք դրեցի Բերդի պետական քոլեջ: Անծանոթ դեմքեր, նոր շրջապատ, նույնիսկ վախենում էի, թե այս ու՞ր եմ  ընկել, բայց չէի մտածի, որ այդ տարօրինակ էրեխեքը կդառնան լավագույն ընկերներս, տարօրինակ ուսուցիչները կդառնան լավագույն ուսուցիչներս: Իրոք, լավագույն տարիներս էին: Իրոք, լավագույն տարիներն են դպրոցական տարիները:

Այսօր հազարավոր դպրոցականների համար հնչեց վերջին զանգը, և ես նորից հիշեցի իմ դպրոցական տարիներն ու ուսուցիչներիս պատգամները.

«Սիրեք իրար, շատ սիրեք, ինչքան կարող եք, սիրուն գույներ, հիշողություններ վերցրեք, որ հասուն կյանքի բացվող դարպասներից այն կողմ ձեր ամենահավատարիմ  ընկերները կլինեն դժվար պահերին»: