Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
Ու էլի սկսեց բոլորի կողմից շատ սիրելի ու սպասված արձակուրդները, իսկ իմ կողմից` չսպասված ու անցանկալի։ Հա, հա, թող տարօրինակ չթվա, արձակուրդները ինձ համար անցանկալի են, որովհետև չեմ սիրում ամբողջ օրը պարապ տանը նստել ու ձանձրանալ. «Օ՜ֆ, բան չկա անելու» արտահայտությունից։ Ձանձրույթս ինչպես միշտ խեղդում էի գրքի տողերի արանքում, կարևորություն տալով ամեն մի բառին։
Դրսում տիրող սառնությունը, երկնքից ցած իջնող ձյունը գրավեցին ուշադրությունս, ու ժամերով սկսեցի նայել դուրս՝ պատուհանից այն կողմ, մարդկանց, ովքեր քայլում են ձյան փաթիլներին ուշադրություն չդարձնելով, մարդիկ, ովքեր շտապում են դեպի տան տաքությունը` չզգալով դրսի ջերմ սառնությունը։ Ու այդ դիտարկման մեկ ժամվա ընթացքում սպիտակեց, սպիտակեց ամեն ինչ, սպիտակեցին ու սառեցին մարդիկ ու նրանց զգացմունքները, սպիտակեց ողջ քաղաքը։
Ես դուրս եկա տանից, չէ, ավելի ճիշտ, դուրս փախա տան տաքությունից դեպի օտար սառնություն։ Քայլերս ուղղում եմ չհասկանալով թե ուր, միայն գնահատելով ձյունն ու սառնությունը, ձյան մաքրությունը: Մարդկանց ոտնահետքերից թարմ ու մաքուր ձյունը ցեխոտվում էր, ցեխոտվում ու մնում մայթերին։
Դադարեցի քայլել, շուրջս միայն սպիտակ էր, չկային մարդիկ, չկային ցեխոտ մայթերը, կար միայն իդեալական սպիտակ՝ քաղաքի ծայրամասում ու կարծես վաղուց մոռացված քարեր, որոնց այսօր հիշել էր ձյունը:
Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
Ա՜խ, ինչքան հաճելի էր այստեղ տիրող օտար, բայց միևնույն ժամանակ, ջերմ սառնությունը։
Կարծես ձյան տակ են թաքնվում բոլորիս զգացմունքները, բոլորիս անտարբերությունը, ցեխոտվում ու մնում են մայթերին, իսկ գարնանը հալչում ու հեռանում են մեզնից: