Լուսանկարը` Զարէ Կիրակոսյանի
Ասում են Եկատերինա թագուհին ռուս մոլոկաններին աքսորեց Ճամբարակ, որպես տարածքի ամենացուրտ ու անբարենպաստ վայր, էն «հեյվարա» Սիբիրը թողած: Արդեն խոստումնալից է, չէ°:
Դե, օրինակ, հիշում եմ, որ տատս ասում էր` ստեղ մենակ օգոստոսին ձյուն չի եկել: Ես իմ կարճ ապրած երկու տասնամյակների ընթացքում ձյուն չեմ տեսել մենակ հուլիս-օգոստոս ամիսներին, մի ուրիշ տեղական հումոր ասում է. «Ճամբարակում ինչ ցանում ես, կարտոֆիլ ա դուրս գալիս»: Աշխարհագրական էս բարձրության վրա, ու էսքան քիչ արևի պայմաններում կարտոֆիլ է պետք լինել` դիմանալու համար: Կարելի է ասել` մեր երկրորդ հացն է:
Լուսանկարը` Զարէ Կիրակոսյանի
Կիլոմետրերով կարելի է գալ մինչև Շորժա-Ճամբարակ վահանակ, ոչ մի փոփոխություն. նույն կլիման, նույն տրամադրությունը, արև, լողափին մարդիկ: Մեկ էլ թեքվում ես սարերի մեջ կորչող էդ նեղ ճանապարհով, մի քանի կիլոմետր, ու բոլոր օրինաչափությունները կորչում են: Քիչ է մնում ասեմ` երկրի ձգողականությունն էլ է վերանում: Կիլոմետրերի վրա արդեն նկատում ես մառախուղի մեջ կորած սարերը: Եթե բախտներս բերում է, մառախուղը մնում է սարերի վրա ու չի իջնում: Մարդու գիտակցությունը մի քիչ տեղի տա, երևակայությունն էլ ուժեղ լինի, միստիկան կսկսի գլուխ բարձրացնել:
Լուսանկարը` Զարէ Կիրակոսյանի
Անբացատրելի է, մեկ-մեկ թվում է` էս օդի մեջ հատուկ տոքսիններ կան, ունակ տրամադրության, մտքերի վրա ազդելու:
Էս ինձ ծանոթ վերջին տունն է Ճամբարակում, որտեղ մոլոկան է ապրում: