Ահա վերջապես եկավ հուլիսի 28-ը, ու գնացինք Աղվերանի մեդիա ճամբար: Մեդիա ճամբարի առաջին օրն էր:
Ընթրիք, կոնֆերանս դահլիճ, ծանոթություն օրակարգին, որտեղ 17:00-19:30-ի սահմաններում կար ֆիլմերի գաղափարների քննարկում, ինչն անց ենք կացնում ամբողջ «Մանանա» թիմով:
Ու էլի պարոն Արան իր սովորության համաձայն սկսեց խոսել իր հանդարտ խոսելաձևով, ու ամբողջ լսարանում տիրեց լռություն: Տիրեց լռություն, որ լսենք նրա հետաքրքիր ու ասույթներով համեմված ակնարկները:
Ինչպես միշտ, նա ոլորտին վերաբերող գիտելիքները մեզ փոխանցեց մտագրոհի միջոցով՝ հարցեր տալով: Մենք էլ, ոգևորված նրա պատմածներով, փորձում էինք առաջարկել ֆիլմի գաղափարներ:
Էկանք հասանք «դիվան բաշուն»:
Հերթը Կոտայքի թղթակիցներինն էր, քանի որ մենք, այսպես ասած, «տանտերեր» ենք: Որպես տեղանքին լավ ծանոթ մարդիկ՝ պետք է ֆիլմերի գաղափարներ ասեինք:
Ու էլի սկսվեց ֆիլմի գաղափարներ առաջարկելը… Բայց, դե ինչ, վերջում գաղափարներից մնացին քչերը ու գլխիվայր փոփոխված: Հրազդանի թղթակցի առաջարկը սկզբում թատրոնի շենքի մասին էր, որը վերափոխվեց մշակույթի տան գաղափարին և վերջում հանգեցինք հազվագյուտ և ինքնատիպ ոճով նկարչի մասին ֆիլմին:
Իսկ հիմա հերթը աբովյանցիներինն է: Սկզբում ուզում էին քաղաքում առկա երկու եկեղեցիների տարբերությունների մասին ֆիլմ նկարել, հետո դա քննարկման ընթացքում «խոտանվեց», ու հասկացանք, որ չարժե համեմատություն անել, այլ կարելի է նկարել Սբ. Ստեփանոս եկեղեցու հովիվ Տեր Մաշտոցի մասին:
Քիչ անց Նոր Հաճնն էր կապի մեջ: Հա, հա հիշեցի ֆիլմի գաղափարը: Թղթակցի տատը Բաքվի ջարդերի ականատեսն էր, առաջարկ կար նկարել տատին իր հուշերը պատմելիս:
Հետո Չարենցավան, ու բոլորը վստահ սպասում էին, որ հրաշալի գաղափարներ ենք լսելու, ու ասեմ, որ այդպես էլ եղավ: Իմացանք Գյումուշի եկեղեցու մասին: Գյուղացիները, չիմանալով, որ եկեղեցին հին և կարևոր կոթող է, իրենց կարեցածի չափով նորոգել էին այն: Հա, ի դեպ, էս եկեղեցու պատմությունը լսելիս ես ակամա ցանկացա այցելել այն: