Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի
Վերջերս մասնակցում էի մի ծրագրի, որը կոչվում էր «Երկիր ծրագիր»: Ֆրանսիայից և Հոլանդիայից մի խումբ երիտասարդներ եկել էին Հայաստան ու այդ ծրագիրն իրականացնում էին Արմավիրում ու Ստեփանակերտում: Դասընթացի ժամանակ լինում էին դասախոսություններ հայրենասիրության, մեր պատմության և սփյուռքի մասին: Այնքան հաճելի էր, որ նրանք եկել էին ուրիշ երկրից, բայց մենք ունեինք նրանցից մեր պատմության մասին սովորելու բաներ:
Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի
Օրերն անցնում էին շատ հագեցած՝ նոր ընկերներ, խաղեր, երգեր: Նրանք մի փոքր դժվարությամբ էին հայերեն խոսում, իսկ մենք սիրով օգնում էինք, ուղղում էինք ու բառի ճիշտ արտասանությունն էինք սովորեցնում: Նույնն էլ նրանք էին անում՝ ֆրանսերեն բառեր էին սովորեցնում մեզ, բայց երբ սկսում էին միմյանց հետ ֆրանսերեն խոսել, հասկանում էինք, որ մենք ոչ մի հույս չունենք այդ լեզուն սովորելու: Ամեն մեկս ուներ իր սիրելի խմբապետին, չնայած՝ նրանք բոլորն էլ շատ լավն էին, լավագույն խմբապետների թիմն էին:
Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի
Հաճելի էր 2 շաբաթ լինել մեծ սփյուռքի մի մասը, խոսել, ապրել, երգել նրանց նման, նրանց հետ, իսկ առանց այդ մեծ խմբի՝ կարծես ինչ-որ մի բան կորած լինի: Մեզ մնացին մեկը մեկից թանկ նկարներ նրանց հետ ու, իհարկե, արդեն հարուստ հիշողություններ: Գնացին՝ այն հույսով, որ էլի կգան, իսկ մենք անհամբեր կսպասենք, որ նորից ասենք՝ bonjour: