-Սեր ունե՞ք,- հարցնում եմ։
-Ի՞նչ,- ուրվական տեսած հայացքով դեմքիս է նայում տարեց վաճառողուհին։
-Սե՛ր,- ավելի շեշտակի կրկնում եմ ես։
-Չէ, աղջի՛կ ջան,- ու ծիծաղելով, կարագը փաթեթավորելով, շարունակում է,- չունենք։ Վաղուց ա վերջացել։ Համենայնդեպս՝ ինձ մոտ։ Բայց դու ինչի՞ ես սեր փնտրում։ Ջահել ես, սերն ինքը քեզ կգտնի։
Ժպտում եմ ու դուրս գալիս։ Ինձ սեր պետք չի, ես չէի ուզում սեր գնել, ուզում էի սիրո գինը հասկանալ։ Ինչո՞ւ ենք մենք մեկ-մեկ էդքան թանկ վճարում դրա համար։ Սիրում ենք ու հիասթափվում, իրար կորցնում ենք հազար անգամ ու ընդամենը մի քանի անգամ գտնում։
Ահ, չէ՛, ես կոտրված սրտով ու տխուր, ծեծված տեքստեր գրող հերթական մեկը չեմ:
Ի վերջո, ուզում եմ հասկանալ՝ ի՞նչ է սերը։ Արժեք ունի՞ այն արդյոք, կամ կարելի՞ է գին սահմանել դրա համար։ Չգիտեմ։
Սերն ինչ-որ մեկի անկեղծ ժպի՞տն է, թե՞ մարդու սեփական էգոն, երբ դու ասում ես, որ սիրում ես այն մարդուն, ում կողքին քեզ հաճելի է, դու քեզ լավ ես զգում ու չես հարցնում նույնը դիմացինիդ։
Սերը միայնակ մնալու վա՞խն է, թե՞ քեզնից բացի որևէ մեկին երջանիկ տեսնելու ցանկությունը:
Սերը, երևի, ամեն առավոտ ծագող արևը չի, չէ՛, այլ նա, ով հեչ էլ իդեալական չէ, բայց քեզ համար կատարելության է հասնում։
Սերը կուրորեն խանդելն ու դա՝ «շատ սիրելուց է» ասելով արդարացնելը չէ: Դա վստահությունն է՝ ամբողջացած ավելի կարճ բառի՝ «սեր»-ի մեջ:
Սերը տարօրինակությունն է, նաև: Ես սիրում եմ Շերլոկ Հոլմսի բաճկոնն ու միսիս Հադսոնի պատրաստած թեյը, որի համը երբեք չեմ զգացել:
Դու սիրում ես անձրևը, բայց այն թրջում է նոր հագուստդ, գեղեցիկ մազերդ, դու չե՞ս փորձում փոխել այն, հարմարվում ես, ելքեր ես փնտրում, չես վիճում նրա հետ։ Ուրեմն սերը դիմացինիդ ընդունելն է այնպիսին, ինչպիսին նա կա։
Սերը սիրում է ծայրահեղություն. պիտի կամ չսիրես, կամ սիրուց փշաքաղվես, զգաս՝ ոնց է զգացմունքը երակներովդ հասնում սրտիդ: Միջին աստիճանի վրա մի թողեք: