Գեղարքունիքի տարածաշրջանում կանանց կյանքը շատ դժվար է: Երբ գյուղացի տղամարդիկ մեկնում են արտերկիր` աշխատանքի, ամեն ինչ մնում է կանանց ուսերին: Նրանք կատարում են ոչ միայն կանանց բնորոշ տնային գործեր: Նրանք կատարում են տարբեր ու շատ դժվար գործեր: Կատարում են այն գործերը, որոնք պետք է կատարեն տղամարդիկ, թե հողագործություն, թե խոտ հնձել, թե’ մեքենայի վրա խոտ բարձել, և կանայք չեն խնայում իրենց: Դրա համար էլ շուտով ունենում են առողջական խնդիրներ: Կանանց գործը հեշտանում է այն ժամանակ, երբ տղամարդիկ տուն են վերադառնում: Բայց անկեղծ ասած, ձմռանը այդքան էլ շատ չեն գյուղի գործերը:
Կանայք երկար չեն հանգստանում: Տղամարդիկ ընդամենը 4 ամիս են մնում տանը: Գյուղում մնում են տղամարդկանց մոտ 20%-ը:
Այդ տղամարդիկ հավանաբար երազում են, կուզենան, որ գյուղի ամառը տեսնեն, Սևանում լողանան, նրանք տարիներ շարունակ չեն տեսել գյուղը ոչ ձմռանը, ուստի չեն տեսել նաև իրենց երեխաների մանկությունը, չարաճճիությունը և շատ կարևոր բաներ: Ես կասեմ, որ այդ նույն տանջանքը իմ ընտանիքն է կրում: Նույն իրավիճակում համ տանջվում ենք, համ էլ կատարում: Մայրիկս և հորեղբորս կինը ամեն գործ անում են, իսկ հիմա ունեն առողջական խնդիրներ:
Մենք` երեխաներս, էլ ենք նրանց հետ կատարում տղամարդկային տարբեր գործեր, բայց նրանք ավելի շատ են տանջվում, քան մենք, որովհետև մեր մայրերը ուզում են խնայել մեզ:
Կուզենայի այնպես լիներ, որ տղամարդկանց գոնե կեսը մնային գյուղում և անեին իրենց աշխատանքները Կուզենայի մեր կանանց տեսնել կանացի գործեր անելիս, սիրով շրջապատված, ավելի հանգիստ և առողջ, ոչ թե ժամանակից շուտ ծերացած: