Օրը բարի էր, չնայած որ Նարեկի պապիկի սովետական 24-ի մեջ դարձել էի շախմատի ձի, իսկ 24-ը` իմ խաղատախտակը, որով մենք սլանում էինք դեպի Երևան: Սլանում էինք, բա չէ՞: Վաթսուն կիլոմետր ժամ արագություն, մաքսիմալ արագություն, որը մենք զարգացրել էինք ամբողջ ճանապարհին: Լավ, անցանք:
Երկու ժամ մինչ Խամաճիկների թատրոնը հասնելը, մենք, այսինքն ես ու Նարեկը, անցկացրել ենք արկածներ փնտրելով: Դե, արկածներ էդքան էլ չէ, բայց պոկեմոններ հաստատ փնտրելով:
Ոնց ասել էր Լիլիթը, մենք հավաքվեցինք Մաշտոցի պողոտայում: Առաջինը տեսա Կարինեին ու Ռուզաննային, նստած Խամաճիկների թատրոնի դիմացի նստարանին, այնուհետև` Ժորա, Արման, Դավիթ, Գայանե, Խաչիկ… Նկարներից ենթադրելով ես մի քանիսի մասին, չակերտավոր ասած, կարծիք էի կազմել, ուրեմն:
Ժորա` թաղի «աբրած» տղա, վերև սանրած մազերով «քյառթու»:
Առմ` քիմիկոս (սպիտակ մազերից ենթադրելով), միշտ կխոսի գիտությունից:
Գայանե` Ֆեյսբուքի պատի նկարից ենթադրեցի, որ լուրջ դեմք ա, գործից հասկանում ա:
Էսքանը, երևի:
Չէ, էսքանը չէ: Ասեմ, որ բոլորի մասին իմ պատկերացումը փոխել եմ: Լավն են իրենք:
Հ.Գ Հա, մի բան էլ. ես ունեմ թույլտվություն` հրապարակելու իրենց մասին իմ կարծիքը: Հեղինակային իրավունքները պաշտպանված են:
Էս նյութը գրելու ընթացքում մի միտք առաջացավ, գիտեք՞: Ուրեմն, մարտահրավերի տեսքով: Էս նյութի նման նյութ եք գրում ու ձեր կարծիքները երեխեքի մասին մինչև ծանոթանալը հայտնում: Մարտահրավեր եմ նետում Արման Արշակ-Շահբազյանին, Ժորա Պետրոսյանին, Գայանե Ավագյանին և Դավիթ Ալեքսանյանին: