Իմա միշտ, էդ օրն էլ առավոտ շուտ կստուգի իմ խամար արդեն կարևոր դարձուկ մէյլս, ու հանկարծ տեսա, որ ունեմ նամակ 17.am-ի անձնակազմից։ Բացեցի և ուրախությունից բղավեցի, իսկ ձենիս ալիքները խասավ իմ սենյակից 10 մետր հեռու կայնուկ քրոջս։ Քուրս վռազ-վռազ մտավ սենյակս, գիտեր, թե էլի մուկ եմ տեսել, ու ասաց.
-Ա՜յ տղա, յաքյա ջոջ տղա ես, լը էլի վախենա՞ս մկներից։
Բայց հմա պատմի լռիվ, հինքն մեանգամուց ընդունեց որոնողական հայացք ու շնորխավորեց ընձի։
…Տարօրինակ էր, չէ՞ գրելաոճս։ Նյութս ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար որոշեցի նախաբանը գրեմ ծննդավայրիս՝ Վարդենիսի բարբառով։
Դե, արդեն երևի պարզ է, թե ինչ կը ցուցանե նյութս։ Լավ, անցնենք բուն նյութին։ Նամակս կարդալուց համարյա մեկ շաբաթ հետո ինձ ավելացրեցին ֆեյսբուքի փակ խմբում։ Բոլորս ներկայացանք։ Ընկերության հայտ ուղարկեցի բոլոր թղթակիցներին։ Սկսեցի մտերմանալ մի քանի հոգու հետ, առանձնապես՝ Առմի, Գայուշի, Կարուշի, Լյուբուշի, Սերինեի և Լուսիի հետ (թերևս, դրանք մեր որոշած անուններն են, մեզ համար): Բացեցինք մեր զրուցարանը, ասել է թե`չաթ: Ու սկսվե՜ց խառնաշփոթը. գրում ենք իրար հերթ չտալով, քննարկում ենք բոլոր էն խենթությունները, որոնք պիտի անենք (վա՜յ, պիտի չասեի): Ու գիտե՞ք ո՞րն է ամենալավը, որ յոթս էլ խենթ ենք։ Դե, իսկ վերջում, ինչպես ասում է Առմը.
-Դբա լավը…