anna andreasyan

Մի ստիպեք

Կցանկանայի խոսել ինձ շատ հուզող մի թեմայի մասին: Իմ կարծիքով, դա շատերի համար է ընդհանուր, և իմ բնավորության տեր մարդիկ ինձ շատ լավ կհասկանան:

Ընդհանրապես հարսանիքների, ծնունդների և այլ խնջույքների ժամանակ ես ատում եմ, երբ ինձ ստիպողաբար մեծերը ուղարկում են պարելու: Կամ պարողներից մեկը գալիս ու թևիցս այնպես է քաշում, որ ինձ թվում է, եթե վեր չկենամ՝ թևս կպոկի: Ինձ միշտ զարմացրել է նրանց համառությունը: Ամեն գնով փորձում են համոզել, որ պարեմ: Մեկը լինի հարցնող, թե ձեզ դրանից ի՞նչ օգուտ, ի՞նչ հաճույք եք ստանում, երբ մեկին ստիպողաբար հանում եք պարելու: Եվ միևնույն է, դրանից հետո կպարեմ, թե ուղղակի կկանգնեմ, կարևորը նրանք իրենց «առաքելությունը» կատարեցին՝ ինձ տարան պարողների ամբոխի մեջ: Չեմ հասկանում, մի՞թե պարզ չէ այս հասարակ բանը, որ եթե ուզենամ պարել` ոչ մեկի ասելուն կամ հրավերին չեմ սպասում:

Ես շատ եմ սիրում պարել, բայց միայն այն ժամանակ, երբ ինքս եմ ուզում: Չէ որ պարը միայն մեխանիկական շարժումներ չէ, պետք է նաև պարելու տրամադրություն և ոգևորություն լինի: Իհարկե, նորմալ է, երբ ընկերուհիս ինձ համոզում է, որ իր հետ գնամ պարելու, և ես վերջ ի վերջո տեղի եմ տալիս: Ինձ դու չի գալիս, որ նստածներն են ինձ ուղարկում պարելու, մեկը լինի ձեզ ասի՝ դուք ինչո՞ւ չեք պարում, մեկ էլ նրանք, ովքեր ուղղակի տեղից հանում են և հոգ չեն տանում քեզ հետ պարելու մասին:

Եվ ամեն անգամ հենց հասնում է պարելու պահը, և երբ ես պարելու տրամադրություն չեմ ունենում, ինչը հաճախ է լինում, արագ դուրս եմ փախչում կամ մի աննկատ տեղ գտնում, որտեղ ոչ ոք ինձ չի նկատի:

Ախր, դուք պարում եք՝ պարեք, ոչ ոք ձեզ չի արգելում,  բայց ուրիշներին էլ մի պարտադրեք անել դա: Եվ ամեն անգամ մի տեղ գնալիս ես տանեցիներիս նախօրոք զգուշացնում եմ, որ ինձ չստիպեն պարել, երբ չցանկանամ: Բայց դա էլ չի օգնում: