Մինչև Ամանորը հարևանությունը դժգոհում էր ցրտից ու իրար մեջ խոսելով ասում, որ Նոր տարվա սիրտ ու հավես չունեն: Մի կողմ դրած ամանորյա ծախսերը, եռուզեռը, մարդիկ իրենց պայմաններից են բողոքում: Ցուրտն անխտիր իր գործը պետք է աներ. սառեցրել է բոլորի ծորակները, բոլոր ջրատար խողովակները: Հոգսերին ավելացավ ծանրագույնը. ջուր են տաքացնում, լցնում ծորակի վրա՝ հույս ունենալով, որ այն կբացվի: Ջուր չունեն, հույս էլ չունեն, որ ցուրտը կմեղմանա, և խողովակները կբացվեն:
Մեր հարևաններից մեկը փոքր գազի տարայով տաքացնում էր խողովակները, և մի պահ գազը արտահոսք տվեց, ու կրակ բռնկվեց: Բարեբախտաբար շուտ կարողացավ կողմնորոշվել, և այն թաղեց ձյան տակ:
-Էս ինչի՞ սենց կրակ հելավ:
-Եսիմ է: Գժվեցի արդեն: 7000 դրամի լցրել եմ արդեն, չի բացվում, ու վերջ:
Դե պատկերացրեք, այդքան տանջվել, ու ապարդյուն: Էլ տրամադրություն էլ չէր մնացել Ամանորը դիմավորելու: Շատերն էին ասում.
-Էս տարի թեթև սեղան եմ գցելու:Մարդ էլ չկա եկող, ո՞ւմ համար ծախս անեմ:
Կամ.
-Երեխա չկա, բան չկա, ստից սեղան կդնեմ, վերջանա՝ գնա:
Բայց և այնպես, ծախսից չեն կարողանում խուսափել: Ամանորն էլ նշեցին, իհարկե, տխրություն, հոգսեր թողնելով նախորդ տարում:
Իսկ 2017թ.-ը սկսեցին ուրախ տրամադրությամբ: Ձմեռ պապիկը չէր մոռացել նվերների մասին և բացեց բոլորի ծորակները:
Հ.Գ. Ցուրտը մոռացնել տվեց ուրախությունը, քանի որ հաջորդ օրը նորից նույն պատմությունն էր: Արարատյան դաշտավայրում տաք եղանակի հույս դեռ չկա: