Մեզ պետք չեն ուսուցիչներին ձեռք առնող, բայց ապագայում ուսուցիչ դարձող մարդիկ, որ ուզում են ուսուցիչ դառնալ նրա համար, որ աշակերտներին «բարձր դնեն»: Հենց այդ չսովորողների շահերից խոսողներն են, որ թևաթափ են անում սովորողներին: «Մեկ ա՝ դնելու են, ինչիս ա պետք» և «Երկրորդ կիսամյակում չեմ սովորի, մեկ ա՝ ինչ ուզում, դնում են» արտահայտությունները տարբեր արտահայտություններ են, որովհետև երկրորդ արտահայտությունն առաջանում է, երբ իրագործվում է առաջին իրավիճակը:
Մեր խելքը կիսատ ու, կարելի է ասել, կեսի կիսատ է մնում, երբ ուսուցիչը մտածում է, որ սովորող աշակերտը տանն էլ կսովորի: «Դե, մեկ ա, ընդունակ աշակերտ ա, մի բան դրեք» ասող ուսուցիչներն են, որ ստիպում են, որ դու էլ դառնաս պարզապես նախկինում ընդունակ աշակերտ: Վստահ եմ՝ չսովորելու կամ ավելի լավ սովորելու ձգտումը առաջանում է բոլորի մոտ հատկապես տարվա վերջում: Տարվա վերջում, քանի որ դու տեսնում ես, թե ինչն ես թերի արել: Գնահատականը կարևոր չէ, ու քեզ գնահատում են ըստ իրենց ցանկության: Քեզ գնահատում են, ու դու հասկանում ես, որ քո ամբողջ տարվա աշխատանքը հավասար է չսովորող, փայտի պես նստած, քեզնից արտագրող, հերթ պահող մի մարդու աշխատանքին: Վստահ եմ, որ շատերի սրտից եմ խոսում և ուզում եմ, որ ինչքան հնարավոր է շատ ուսուցիչներ կարդան ու հասկանան, որ ամեն մեկին պիտի գնահատեն իր աշխատածի չափով, ոչ թե կիսամյակային գրավորով, որ արտագրված էր այն ժամանակ, երբ դուք գնացել էիք, չգիտեմ թե ուր: Նույն տարբերակներն եք տալիս ու գնում, որ ձեր ուզած աշակերտը հանգիստ սրտով արտագրի, ու հերթ չտա, որ գրողը սևագրության թերթից գոնե հասցնի արտագրել իր տետրի մեջ:
Բայց մեզ պետք չեն շուտ հիասթափվող ու գնահատականի համար «նեղվողներ»: Մեզ պետք են միայն իրենց մասին մտածող, մի կողմից եսասեր ու հավակնոտ մարդիկ, մեզ պետք են Միհրան Հարությունյանի պես պայքարող մարդիկ ու վերջում էլ՝ Արթուր Ալեքսանյանի պես հաղթող մարդիկ: Մեզ պետք են միայն Արթուր Աբրահամի պես ուժեղները ու Կենտիկյանի պես համառները, որովհետև նրանք են իսկական հայի կերպարը, ոչ թե մենք, որ կոտրվում ենք մի «ութ» ստանալուց: Մեզ պետք է, որ մենք միշտ հիշենք բոլոր դեպքերը ու դրանց վրա ծիծաղելով անցնենք առաջ:
Երկրորդ կիսամյակն սկսել է: