Երկու տարի առաջ մեզ դպրոցում հանձնարարություն տվեցին, որ զինվորների համար նամակներ գրենք: Նամակը գրեցի շատ հպարտությամբ և ոգևորված, քանի որ գրում էի հայ զինվորի համար: Նամակներից լավագույնները ուղարկվեցին զորամասեր, իմ նամակն էլ էր ընդգրկված այդ լավագույնների շարքում: Նամակի կրկնօրինակը պահեցի, մտածեցի, որ մի օր պետք կգա: Եվ հենց այսօր ինձ պետք եկավ, որոշեցի նյութս գրել նամակի մասին: Նամակում գրված էր. «Ողջույն, սիրելի զինվոր: Թև ես քեզ չեմ ճանաչում, սակայն անգամ կոչումդ լսելիս, ես էլ եմ համակվում հպարտությամբ, համոզված եմ ինչպես և դու: Հայրենիքը պաշտպանելը, անշուշ՛տ, սուրբ և պատվավոր գործ է: Գիտեմ, որ կարոտած կլինես տանդ, ընտանիքիդ անդամներին, ծննդավայրդ, միգուցե և սիրածդ էակին, սակայն պարտքդ համբերությամբ կատարում ես հայրենիքիդ նկատմամբ: Չէ որ հայրենիք կոչվածն էլ հենց այդ ամենն են՝ միասին վերցրած:
Երբեք մի ընկճվիր, նույնիսկ եթե շատ հոգնած ես, շատ կարոտած: Անգամ խրամատում, միգուցե ոտքերդ սառած, ձեռքերդ հոգնած` եղիր զգոն և հպարտ: Չէ որ քո մայրն էլ հանգիստ չի քնում, քանի դեռ սահմանագծում ես: Հանուն մորդ հանգստության ուշադիր և զգոն եղիր: Մենք էլ քեզ հետ ենք, քաջալերում ու սիրում ենք քեզ: Համոզված ենք, որ ձեզնից յուրաքանչյուրը կպայքարի մեր հող ու ջրի, սահմանի ու ժողովրդի խաղաղ կյանքի պահպանման համար:
Սիրելի քաջարի զինվոր, ցանկանում եմ քո ծառայությունն անցնի խաղաղ: Սպասում ենք քեզ, կարոտում ու մաղթում ամենայն բարին: Թող կապույտ լինի երկինքը: Մաղթում եմ քեզ և բոլոր-բոլոր զինվորներին բարի ծառայություն: