Անի Շահբազյանի բոլոր հրապարակումները

ani shahbazyan

Որոշել եմ…

Երբ լրացավ 15 տարեկանս, ես շատ ուրախ էի: Ես այդ 15 տարիների ընթացքում հասցրել եմ անցնել և շատ լավ,  և վատ բաների միջով: Ես որոշել եմ կյանքս դասավորել այնպես, որ ուրախ և դրական մարդկանցով լեցուն լինի ամեն մի օրս:

Դպրոցն ավարտելուց հետո որոշել եմ սովորել: Մայրիկս ուզում է, որ ընտրեմ բուժքրոջ մասնագիտությունը, իսկ ես ուզում եմ դառնալ կամ կոսմետոլոգ կամ մանկաբարձ: Երկու մասնագիտություններն էլ սիրում եմ, բայց ավելի շատ սիրում եմ մանկաբարձի մասնագիտությունը, իսկ բուժքույրի աշխատանքը այդքան էլ չեմ սիրում:

Փորձում եմ լիարժեք ապրել կյանքի ամեն վայրկյանը, քանի որ չգիտեմ, թե ինչ կլինի ինձ հետ մեկ ժամ հետո: 2015 թվականի դեկտեմբերից սկսեցի համագործակցել «Մանանա» կենտրոնի հետ: Այս հանդիպումն  ինձ տվեց նորանոր շատ լավ բաներ, գեղեցիկ մտքեր…

«Մանանայի» շնորհիվ ես կարողանում եմ արտահայտել այն, ինչ մտածում եմ: Գրում եմ այն մասին, ինչ ուզում եմ: Եվ հենց այդ պատճառով, ես ինչ-որ չափով ձեռք եմ բերում  լրագրողի փորձ:

Միգուցե և  փոխեմ որոշումս և ընտրեմ լրագրողի մասնագիտությունը:Ահա այսպես իմ կյանքը փոխվում է հիմնովին, սակայն, ինչպես ասւմ են, «Աստծուց առաջ չընկնեմ»,  ամեն ինչ կորոշի ժամանակը:

ani shahbazyan

Մանկության «այցեքարտը»

Ես ապրել և ապրում եմ Մալիշկա գյուղում: Մալիշկայում են գտնվում իմ բոլոր հարազատները, ընկերները: Իմմանկությունըանցել է և անցնում է գյուղում, երևի բոլորի մոտ էլ հարց կառաջանա, թե ինչո՞ւ է անցնում: Բացատրեմ, թեև ես արդեն 15 տարեկան եմ, բայց չեմ ուզում ինձ ժամանակից շուտ «մեծացնել» և ինձ դեռ չեմ համարում շատ մեծ: Մանկությունս անցել է տղաների միջավայրում: Մեր բակում իմ հասակի աղջիկներ չկային, բակի միակ աղջիկը ես էի և ինձ շատ տխուր և մենակ էի զգում: Տղաները ինձ իրենց հետ այդքան էլ չէին խաղացնում, կամ խաղացնելուց էլ միշտ ուզում էի, որ ամեն ինչ իմ ասածով լիներ: Երևի դրա համար չէին խաղացնում:

Մանկությունից երևի միակ դեպքն է, որ երբեք չեմ մոռանա: Գլխիս վրա ես մի մեծ սպի ունեմ: 7 թե 8 տարեկան էի, արդեն մթնել էր, ես և մեր հարևան Դավիթը դրսում էինք: Նա ինձ բարկացնելու համար բարձրաձայն գոռաց.

–Անի՜, գայլերն եկան…

Ես արագ վազեցի, որ մտնեմ տուն, հանկարծ սայթաքեցի և ընկա: Գլուխս խփեցի մեր դարպասին, և ահավոր վնասվեցի:Սակայն ամեն անգամ այդ սպին տեսնելով, հիշում եմ մանկությունս, ասես դարձել է մանկության «այցեքարտս»:

Հիմա ամեն ինչ փոխվել է: Բոլորը մեծացել են, մի մասն էլ գյուղում չեն, չկան այն խաղերը, որոնքխաղում էինք, հիշում եմ` «Հալամուլա», «Ֆուտբոլ», «Գործնագործ» և այլ խաղեր: Այս տարի առաջին անգամն էր, որ ամառային արձակուրդներին գյուղում չէի: Այնքան անսովոր էր: Ճիշտ է, ես գտա ռուս ընկերներ, բայց նրանք այն «համն ու հոտը» չունեին, ինչ մանկության ընկերները: Կարծում եմ, որ մարդն իր, ամենաանհոգ, ամենալավ, ամենագեղեցիկ, պահերն անցկացնում էմանկության ընթացքում և լավ ընկերների հետ: Ընտանիքից հետո նրանք են մեզ համար ամենակարևոր և ամենավստահելի մարդիկ:

Նամակ հայ զինվորին

Երկու տարի առաջ մեզ դպրոցում հանձնարարություն տվեցին, որ զինվորների համար նամակներ գրենք: Նամակը գրեցի շատ հպարտությամբ և ոգևորված, քանի որ գրում էի հայ զինվորի համար: Նամակներից լավագույնները ուղարկվեցին զորամասեր, իմ նամակն էլ էր ընդգրկված այդ լավագույնների շարքում: Նամակի կրկնօրինակը պահեցի, մտածեցի, որ մի օր պետք կգա: Եվ հենց այսօր ինձ պետք եկավ, որոշեցի նյութս գրել նամակի մասին: Նամակում գրված էր. «Ողջույն, սիրելի զինվոր: Թև ես քեզ չեմ ճանաչում, սակայն անգամ կոչումդ լսելիս, ես էլ եմ համակվում հպարտությամբ, համոզված եմ ինչպես և դու: Հայրենիքը պաշտպանելը, անշուշ՛տ, սուրբ և պատվավոր գործ է: Գիտեմ, որ կարոտած կլինես տանդ,  ընտանիքիդ անդամներին, ծննդավայրդ, միգուցե և սիրածդ էակին, սակայն պարտքդ համբերությամբ կատարում ես հայրենիքիդ նկատմամբ:  Չէ որ հայրենիք կոչվածն էլ հենց այդ ամենն են՝ միասին վերցրած: 

Երբեք մի ընկճվիր, նույնիսկ եթե շատ հոգնած ես, շատ կարոտած: Անգամ խրամատում, միգուցե ոտքերդ սառած, ձեռքերդ հոգնած` եղիր զգոն և հպարտ: Չէ որ քո մայրն էլ հանգիստ չի քնում, քանի դեռ սահմանագծում ես: Հանուն մորդ հանգստության ուշադիր և զգոն եղիր: Մենք էլ քեզ հետ ենք, քաջալերում ու սիրում ենք քեզ: Համոզված ենք, որ ձեզնից յուրաքանչյուրը կպայքարի մեր հող ու ջրի, սահմանի ու ժողովրդի խաղաղ կյանքի պահպանման համար:

Սիրելի քաջարի զինվոր, ցանկանում եմ քո ծառայությունն անցնի խաղաղ: Սպասում ենք քեզ, կարոտում ու մաղթում ամենայն բարին: Թող կապույտ լինի երկինքը: Մաղթում եմ քեզ և բոլոր-բոլոր զինվորներին բարի ծառայություն:

Գարուն է Մալիշկայում

Մի քանի օր առաջ դպրոցից տուն եկա և տեսա, որ պապիկս այգում աշխատում է:

-Պապի, ո՞նց ես էսքան գործ անում:

-Էհ՜, բալա ջան, ես քո տարիքին ինչեր էի անում… ,-պատասխանեց պապիկս,- կոլխոզի վախտերն էր: Ամեն ինչից բոլ-բոլ կար, ինչ տարիներ էին… 14 տարեկանից ավտո եմ քշել, հորս եմ օգնել: Աշխատել եմ, ոչ թե ձեր պես սաղ օրը կամպյուտրի մոտ նստած խաղում էիմ:

Ես լուռ մտա տուն:

Դե, գարուն է, պապիկս էլ աշխատում է այգում:

GaruneMalishkaTeAniSH (7 of 8)

ani shahbazyan

Մենակ մնալուց վատ բան չկա

17.am-ի նյութերն էի կարդում, ու պատահական տեսա իմ  համագյուղացի Սերոժի նյութը: Վերնագիրը կարդալուց հետո, հետաքրքրություն առաջացավ, թե ինչ է գրել: Բացեցի և կարդացի: Նա գրել էր, թե տանը  մենակ մնալուց լավ բան չկա, իսկ եթե անկեղծ, ես նրա հետ մի փոքր համամիտ չեմ: Կարծում եմ, ամենաանտանելի բաներից մեկը մենակությունն է: Երբ կարդացի վերջացրեցի նյութը, մի դեպք հիշեցի, երբ տանը մենակ էի մնացել: Տատիկս գնացել էր քույրիկներիս հյուր, իսկ պապիկս և եղբայրս չեմ հիշում, թե ուր էին գնացել: Տեղս չէի գտնում: Համակարգչով ֆիլմեր դիտեցի, դասերս սովորեցի, հարևանի տուն գնացի, բայց էլի օրս չէր անցնում: Որոշեցի թխվածք թխել: Շատ լավ ստացվեց: Զանգեցի մորական կողմից տատիկիս և ասացի , որ գա թխվածք ուտելու: Համոզված էի, որ կգա, բայց երբ ասաց, որ զբաղված է և չի կարող գալ, ես շատ տխրեցի: 

Արդեն մթնել էր, և ես վախենում էի մթությունից, տանը մենակ մնալուց: Որոշեցի կրկին գնալ հարևանի տուն: Գնացի, մի որոշ ժամանակ մնացի, իսկ հետո նրանք ինձ չարախնդորեն ասացին.

-Անի ջան, քել ծեր տուն:
-Ինչի՞: Մնամ մի քիչ, մինչև տատիկս գա:
-Մեյ տեղ եյ էթալ, քել ծեր տուն,- ասացին նրանք:
-Լավ, դե որ տեղ եք գնում, գնամ մեր տուն,- ասացի ես:

Մի երկու ժամ անց դուրս եկա տանից, և տեսա, որ  նրանք ոչ մի տեղ էլ չեն գնացել, պարզապես նրանք չցանկացան, որ մնամ իրենց տանը:

ani shahbazyan

Ամեն ինչ ժամանա՞կը կորոշի

Ես ուզում եմ պատմել մեր հարևան ընտանիքի մասին: Սմբատ Շահբազյանը և Աշխեն Ավետյանը թեև տատիկ-պապիկ են արդեն, բայց երիտասարդ են:  Բազմազավակ են, ունեն օրինակելի, կայացած  ընտանիք:  «Լավագույն  մարզական ընտանիք» ամենամյա մրցույթին 10 տարի  շարունակ մարզային փուլը գրեթե միշտ առաջին տեղը գրաված, մասնակցում են  եզրափակիչ՝ հանրապետական փուլին: Նրանք ունեն չորս  զավակ՝ մեկ աղջիկ և երեք տղա: Մեծ  տղան արդեն 5-րդ տարին է, ինչ ապրում է Ռուսաստանում: Վերջերս  մի քանի ամսով եղբոր մոտ հյուր է գնացել նրանց փոքր տղան: Նա շուտով պիտի գա Հայաստան ու զորակոչվի բանակ: 

Թեև նրանք շատ դժվարություններ են հաղթահարել, սակայն չեն համակերպվում  այն մտքին, որ  կարող են ապրել իրենց զավակներից հեռու: Առանց երեխաների կյանքը նրանց համար կարծես դառնում է անվերջանալի կարոտ: Նրանք շատ են ուզում ապրել իրենց զավակների հետ, լինի դա Հայաստանում, թե՝ արտերկրում: Նրանք երկուսն էլ  աշխատում են որպես մանկավարժ, սական աշխատավարձը չի բավականացնում լիարժեք, բարեկեցիկ կյանքով ապրելու համար: Տղան հաճախակի է գումար ուղարկում, թեև ծնողները դրա ակնկալիքը չունեն, շատ լավ հասկանալով, որ գումարն առաջին հերթին անհրաժեշտ է իրենց զավակին կայանալու, ընտանիք կազմելու համար: Նա վերջին անգամ եկել է Հայաստան 2015 թվականի հոկտեմբերին՝ շատ կարճ ժամանակով: Դեռ չի ամուսնացել, այն պարզ պատճառով, որ այնտեղ հարմար հայ աղջկա չի հանդիպել, և այստեղ գալուց էլ ժամանակը չի հերիքում նոր ծանոթությունների համար: Համացանցը հնարավորություն է տալիս  ցանկացած պահի խոսել և տեսնել զավակներին, սակայն դա բոլորովին չի հագեցնում նրանց կարոտը: Որքան էլ որ ուզում են իրենց զավակների ապագան տեսնել հայրենիքում, այսօր հստակ է մի բան, որ նրանց որդիները ավելի շուտ կարող են աշխատանք գտնել  Ռուսաստանում: Նրանց միջնեկ տղան  վերադարձել է  բանակից,  սովորում է Երևանի Պետական Ճարտարագիտական Համալսարանում, և միաժամանակ  մասնագիտություն է սովորում, որպեսզի մեկնի եղբոր մոտ աշխատելու: Դուստրն ամուսնացած է և ունի երկու տղա՝ 9 և 4 տարեկան: Սակայն դստեր ամուսինն էլ չունի հիմնական աշխատանք: Եթե եղբայրները համապատասխան աշխատանք գտնեն, կտանեն  իրենց մոտ նաև քրոջ ընտանիքը: Թեև ծնողները շատ են ուզում իրենց երեխաների հետ, սակայն գնալով այդ հույսը  դառնում է երազանք: Ընտանիքի հայրը Արցախյան պատերազմի  մարտական գործողությունների մասնակից է, եղել է «Մալիշկա» ջոկատի հրամանատար: Ու հիմա ցավով է տեսնում դատարկվող Հայաստանը, որի մի մասնիկն էլ իր ընտանիքն է: Եթե զավակները հաստատվեն ՌԴ-ում, իրենք այլընտրանք չունեն. որտեղ իրենց երեխաները, այնտեղ էլ իրենք:

Բայց դեռ թաքուն հույս ունեն, որ ամեն բան կարող է փոխվել. միգուցե հայրենիքում կարողանան իրենց  ապագան կառուցել, ուստի ամեն ինչ կորոշի ժամանակը:

Սիրելիներիցս հեռու

Լուսանկարը՝ Անի Ջիլավյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ջիլավյանի

Ի՞նչ տվեց ինձ 2015 թվականը: Մեկ-մեկ մտածում եմ` ի՞նչ կար, որ ինչ էլ տար: Բայց հետո հիշում եմ, որ շատ լավ բաներ տվեց: Օրինակ՝ կատարվեց իմ ամենամեծ երազանքը: Ես գնացի ծնողներիս մոտ, որոնց կյանքիցս շատ եմ սիրում: Նրանց վաղուց չէի տեսել: Առաջ բոլորս միասին էինք ապրում մեր գյուղում: Բայց մի սովորական օր զանգեց հորաքրոջս ամուսինը և ասաց, որ գալիս է Հայաստան` նրանց տանելու նպատակով: Ես հենց լսեցի այդ արտահայտությունը, անկախ ինձնից արցունքները սկսեցին գլորվել աչքերիցս: Ինձ հետ չգիտես ինչ կատարվեց, շատ ծանր էի տանում այդ փաստը, որ նրանք գնալու են, երկու օր անընդմեջ լաց էի լինում: Եկավ այն չարաբաստիկ օրը, երբ պետք է նրանք գնային, ես էլի լաց էի լինում: Տատիկս նրանց օրհնեց, և ինչպես ասում են մեր գյուղի մեծերը, ասաց. «Բարով-խերով հասնեք տեղ», նրանց մի կերպ ճանապարհեցինք: Բոլորը մտածում էին, որ նրանք գնացել են առանձին-առանձին` հայրիկս, հետո մայրիկս և փոքր քույրիկս, բայց ոչ, նրանք գնացին միասին: Ես և եղբայրս մնացինք տատիկիս և պապիկիս խնամքի տակ: Մենք չենք բողոքում, քանի որ նրանց շատ սիրում ենք և հարգում, բայց կարոտում ենք…
2015 թվականի Նոր տարուն ծնողներս եկան: Ես անչափ ուրախ էի, որ ընտանիքով միասին ենք դիմավորելու Ամանորը: Մենք անգամ տոնածառը չէինք զարդարել, սպասեցինք մինչև գա քույրիկս, որպեսզի միասին զարդարենք: Եվ այսպես անցավ Ամանորը, և նրանք նորից հետ վերադարձան Ռուսաստան: Անցավ մի երկու երեք ամիս, և ամառային արձակուրդներին ես և եղբայրս մեկնեցինք նրանց մոտ: Առաջին մի քանի օրը այնքան անսովոր էր, որ չէի ցանկանում ապրել այնտեղ, ցանկանում էի հետ վերադառնալ Հայաստան: Բայց երբ անցավ մի քանի օր, ես սովորեցի այնտեղի կյանքին, երանության մեջ էի կարծես: Ճիշտ է, ես այնտեղ քիչ ապրեցի, չորս ամիս, բայց այնքան լավ և հիանալի օրեր անցկացրեցի: Մենք այնտեղ ապրում էինք ընտանիքով` հայրս, մայրս, եղբայրս, փոքր քույրիկս և ես: Քանի որ ես էի մեծը, քույրիկս փոքր էր և չէր կարող օգնել մայրիկիս, ես էի օգնում նրան տան բոլոր գործերում: Մենք միասին գնում էինք խանութ, ինձ գեղեցիկ հագուստներ գնում, իսկ հետո, եթե ժամանակ էր լինում, գնում էինք սրճարան: Հետո վերադառնում էինք տուն և գեղեցիկ տպավորությունները պատմում հայրիկիս: Իսկ երեկոները քույրիկներիս և եղբայրներիս հետ գնում էինք այգի, զբոսնում էինք, կարուսելներ նստում: Ճիշտ է, ես շատ էի վախենում, բայց համարձակությունս առաջ էի բերում և նստում: Ես վերադարձա Հայաստան, քանի որ այստեղ դպրոց եմ գնում:
2015 թվականին չիրականացան իմ բոլոր երազանքները, բայց ոչինչ, ես չեմ տխրում, դրանց կհասնեմ 2016 թվականին:
Երեք ամիս առաջ Ամանորի նախօրեին մեր դպրոցի ուսուցչանոցի մոտ դրեցին մի արկղիկ, որտեղ պետք է գրեինք նամակ Ձմեռ պապիկին, որոշեցի ես էլ գրեմ:
«Բարև, սիրելի Ձմեռ պապիկ, ճիշտ է ես արդեն մեծ եմ նամակ գրելու համար, բայց չգիտես ինչու, սիրտս այդպես կամեցավ: Ձմեռ պապիկ, ես քեզանից ուրիշ երեխաների նման թանկարժեք բաներ չեմ ուզում, մի շատ հասարակ բան եմ ուզում: Խնդրում եմ, մի հրաշք կատարիր և այնպես արա, որ Ամանորը ծնողներիս հետ նշեմ, որովհետև այդ տոնը ընտանեկան տոն է»: Գրեցի և տարա գցեցի արկղիկի մեջ: Օրեր անց պարզվեց, որ հաղթել եմ, շատ ուրախացա, որ ուսուցիչների կողմից արժանացա գովասանքի: Բայց սրտիս մեջ թաքուն մի հույս կար. գուցե կատարվեր իմ երազանքը, Ամանորը նշենք ամբողջ ընտանիքով…