Հաճախ մտածում եմ ժամանակը հետ տալու մասին: Մտածում եմ՝ արդյո՞ք ամեն ինչ կլիներ այնպես, ինչպես հիմա է: Ընդամենը երեք տարով հետ եմ գնում, մտքով 17 տարեկան ժամանակներս եմ հիշում: Այդ տարիքում չգիտեի, թե ինչ մասնագիտություն կընտրեմ, մտածում էի բեմադրող ռեժիսոր դառնալու մասին, բայց կյանքի ճանապարհներն ինձ այլ ուղղությամբ տարան: Իրավագետ դառնալու մասին երբեք չէի մտածել, դա կյանքիս երազանքն ու նպատակը չեմ համարել, բայց…
Ես անգամ չէի մտածում լրագրության մասին, ոչ էլ այն մասին, որ մի օր կորոշեմ 17.am-ի թղթակից դառնալ: Այդ ժամանակ դպրոցն էր, դասերն ու հարազատ դարձած ընկերները: Մեզ համար սովորական դարձած խնջույքներն ու ուսուցիչների համար միշտ անսպասելի՝ մեր փախուստները:
Ուսուցիչներին համոզում էինք, որ դրսում դաս անենք: Իսկ քիմիայի ժամերին, ինչպես կասեր Նարեկը՝ եկեք խոսենք սիրուց: Դա չէր նշանակում, որ մենք սիրահարված ենք, պարզապես դասի թեմայից շեղվելու մի ձև էր:
Մեկ-մեկ էլ մոռանում էինք դասի զանգի մասին ու մնում էինք դրսում, ինչպես 2014 թվականի ձմռանը. ձնագնդի խաղալուց, դասի կանչող զանգը չլսելուց ու տնօրենի դասին ուշ ներկայանալուց, ու… Ու եթե շարունակեմ պատմել դպրոցական տարիների մասին, մեկ կամ երկու օրն անգամ չի հերիքի:
Հիմա այդ խենթություններով լի տարիներից ընդամենը հիշողություններ են մնացել ու անթիվ նկարներ:
Չէի մտածում, որ մի օր կգրեմ նյութեր, կունենամ հարցազրույցներ, ու մարդիկ կկարդան գրածներս: Բայց գրելն ինձ համար դարձավ կյանքի իմաստ:
Իսկ հիմա, հիմա պարզապես գարուն է… Ընկերների հետ հավաքվելու, հին օրերը հիշելու, անթիվ կատակներ անելու, տեղ-տեղ էլ՝ նկարվելու եղանակ…