Մինչև հիմա, երբ կարդում էի թղթակիցների նյութերը այն մասին, թե ինչպես փոխեց 17-ը իրենց, միշտ ուզում էի նույնպես գրել, բայց չէր ստացվում: Կարծես հիմա պահը հասունացել է: Բայց ասեմ, որ փոխվելու տեղ դեռ ունեմ: Իսկ հիմա նշեմ մի քանի փոփոխություն:
Առաջ ինձ համար գրեթե ամեն ինչ սովորական էր, ու երբեք հետաքրքրություն չէի գտնի մեքենան վերանորոգող պապիկի կամ էլ դաշտում սունկ հավաքող տատիկի մեջ: Այսօր ամեն ինչ այլ է: Կարծես կյաքնս վերաիմաստավորվել է. ամեն ինչի մեջ որևէ բան եմ փնտրում:
17-ից հետո թաղում ինձ նոր անուն են դրել՝ «Գեպե»: Հիմա ասեմ՝ ինչու: Մեր գյուղում՝ Դսեղում, տարիներ առաջ լուսանկարիչ է եղել, անունը՝ Գեպե: Ասում են՝ շատ բարի մարդ է եղել ու բոլորին մեծ սիրով է նկարել: Իսկ 17-ից հետո ինչ տեսնում եմ՝ նկարում եմ (չնայած իմ լուսանկարները, չգիտեմ ինչու, չեմ ուղարկում): Դե՜, չգիտեմ ինչքանով է համապատասխանում այս նոր դիմելաձևս, բայց այդպես են արդեն ինձ դիմում:
17-ն ինձ նոր աչքեր տվեց, իսկ դրանով նույն աշխարհը ուղղակի հիասքանչ է: