Հաշված օրեր են մնացել դպրոցական կյանքի վերսկսվելուն: Այս շոգ ամռանը միակ ցանկությունս աշնան շուտ գալն է ու դպրոցների բացվելը:
Ինչքան էլ տարօրինակ թվա, բայց այո՝ ես ուզում եմ, որ դասերն սկսեն: 11 տարվա դպրոցական կյանքում ես առաջին անգամ կարոտել եմ: Չէ, միշտ էլ կարոտում էի, բայց միայն ընկերներիս: Իսկ այս անգամ դպրոցն եմ կարոտել: Կարոտել եմ դասամիջոցները, ֆիզկուլտուրայի ժամերը, ճաշարանի ուրախ հերթերը, ընկեր Մանուկյանի «պարսկերեն» մաթեմատիկան, ընկեր Սարգսյանի ուրախ ֆիզիկան, ամեն-ամեն ինչը: Հա, չմոռանամ՝ Հակոբ «ձյաձյային» եմ կարոտել՝ մեր դպրոցի միակ ու անկրկնելի պահակին: Կարոտել եմ նրա՝ ամեն առավոտ հնչող «բարև՛, Հակոբյան» արտահայտությունը:
Դասարանս եմ կարոտել, աթոռս, սեղանս, կողքիս նստող անդավաճան ընկերոջս:
Կարոտել եմ ամեն առավոտ ուշանալն ու գաղտնի ներս մտնելս:
Ընկերներիս խենթություններն եմ կարոտել, փախուստները դասերից…
Այ հիմա, երբ արդեն քաջ գիտակցում եմ, որ շուտով էլ հնարավորություն չեմ ունենա սեպտեմբերի 1-ին սև ու սպիտակով ներկայանալ՝ որպես աշակերտուհի, սրիտս լցվում է անսովոր զգացումով, ասես չպատկերացնեմ, թե այդ ինչպես կլինի: Բայց, քանի դեռ ունեմ հնարավորություն, կարոտում ու սիրում եմ դպրոցս:
Դպրոց, պի՛նդ կաց, մենք գալիս ենք: