Դրսում նստած էի ու առանձնացել էի մտքերիս հետ: Մեկ էլ մի կին իր երեխայի հետ զրուցելով քայլում էր, ես էլ լսեցի նրանց զրույցը, որը հետևյալն էր.
-Մա՛մ, մոծակը ոտքս կծեց, քորա գալիս:
-Վա՜յ, բալե՛ս, ոտիկը բաձացրու` քոլեմ:
Առաջին հայացքից նորմալ խոսակցություն է, և իսկապես, ամեն ինչ նորմալ էր, բայց ես սկսեցի մտածել, թե ինչու երեխան նորմալ, առանց արգելքի, ճիշտ հայերենով խոսեց, իսկ մայրը պատասխանեց թոթովելով (ոտիկ, բաձացրու, քոլեմ):
Հիմա կասեք` բա երեխա է, ճիշտը մի քիչ հետը երեխավարի խոսելն է: Հա, բայց իմ կարծիքով դա այն դեպքում ճիշտ կլիներ, երբ երեխան այդպես խոսեր, մայրն էլ նույն կերպ պատասխաներ: Իսկ երբ երեխան շատ ճիշտ, գովելի կերպով խոսեց, պետք չէր նրա խոսելաձևի վրա բացասաբար ազդել:
Մի տեսանկյունից էլ կարելի է նայել այս հարցին, որը հետևյալն է՝ երեխայի խոսելաձևը փոխել, որպեսզի երեխայի խոսելաձևի նմանվի, որով երեխան իր տարիքին կհամապատասխանի: Այստեղ էլ կասեմ, որ երեխային երեխա պահելու համար շատ այլ միջոցներ կան: Օրինակ՝ նրանց չտրամադրել հեռախոսներ, համակարգիչներ, կամ նրանց հագ ու կապը չդարձնել մեծահասակի հագուկապ: Սրանց վրա պետք է ուշադրություն դարձնել, այլ ոչ թե խոսելաձևը փոխել:
Վերջում ցանկանում եմ մի փոքր լուրջ ավարտել՝ կոչ անելով որոշ ծնողների ավելի հետևողական լինել իրենց երեխաների հանդեպ:
Հ.Գ. Ովքեր համամիտ չեն, մեկնաբանություն գրե՛ք: