-Լավ, կյանքս, դե ես գնացի, պակա:
-Հաջող:
«Կյա՞նքս: Ինքը մի ամիս էլ չկա՝ ինձ իբր ճանաչում ա, ու արդեն՝ կյանքս: Կյա՞նքս, Կառըլ, կյա՞նքս… Հանգի՛ստ, աղջի՛կ, շնչի՛… Հա… Հա բայց ինչի՞ կյանքս…Դանդաղ արտաշնչի, լավ բաների մասին մտածի… 53 համարի ավտոբուս, առանց լխճվելու կանգնելու տեղ, ոչ մեկ չի խնդրում. «Սա մի հատ կփոխանցե՞ք», Մեսսի, պոմիդորով ձվածեղ, պատմի դասախոս, Փինք Ֆլոյդ, Մեսսի, 53 համարի ավտոբուս, Մեսսի… »
Իմ հա՛յ ժողովուրդ, ի՛մ մեծամայր, ես սիրում եմ… Լավ, կարևոր չի: Ինչո՞ւ ես աջ-ձախ սպառում բառերը, սիրուն բառերը: Կյա՜նք: Մի զգա՝ ինչքան կյանքոտ ա էս բառը, ինչ սիրուն ա հնչում, երբ անկեղծ ես, երբ ուղղակի չես շռայլում:
-Սի՜րտս…
-Ջան, իմ թոք…
-Lyardsss …
Շուտով երևի նաև՝ ենթաստամոքսային գեղձս, տասներկումատնյա աղիս… Էսպես մինչև ո՞ւր: Կամ էլ՝ վու՜յ, իմ աղջի՜կ: Իյա՜, իրո՞ք: Հլը լավ մտածի. միգուցե՝ վախ, իմ ջրի մարդ, էլեկտրի՜կս…
Ու այս ամենը փողոցում, դասարանում, լսարանում, ֆեյսբուքում, խանութում, տրանսպորտի մեջ, ամենուր:
Եկեք սիրենք իրար (թեկուզ չսիրենք), բայց ամենաթանկ բառերը պահենք ամենաթանկ մարդկանց համար: Միշտ մոտը թաց անձեռոցիկ ունեցող, բայց մենակ մոտիկներին բաժանող դասընկերուհու պես ափսոսանք մի քիչ, մի քիչ չշռայլենք, մի քիչ չխաբենք իրար, մեզ, բոլորիս, մի քիչ չարժեզրկենք մեր զգացմունքները:
Կյա՜նք, Մեսսի, պոպոքի մուրաբա ու ահա՝ 53 համարի ավտոբուսը, որ եկավ, որտեղ վերջում նույնիսկ նստելու տեղ կա, ոչ մեկը չի խնդրի, որ գումարը փոխանցեմ, իսկ ականջակալներս հրամայում են՝ փակեմ տետրը, մոռանամ, ջնջվեմ, որովհետև աշխարհում կա մի անկեղծագույն Զեմֆիրա, ով Самолет է երգում ու երբեք ամեն պատահածի «կյանքս» չի ասում…