Ես հաճախ եմ տատիկիս հարցնում, թե առաջ ինչպես էր, մարդիկ ինչպես էին ապրում մեր կողմերում: Նա ինձ պատմում է: Մի անգամ պատմեց նաև, որ իրենք ադրբեջանցիների հետ եղել են բարեկամական կապերի մեջ: Ես շատ զարմացա, նա ասաց.
-Դե, մենք ադրբեջանցիների հետ շատ մոտիկ էինք: Մենք իրանց տուն էինք գնում, իրանք գալիս էին մեր տուն: Գնում էինք առևտուր անում, իրանք էլ մեզ մոտ էին գալիս: Հետո գնում էինք իրենցից միրգ էինք բերում՝ թութ, բալ, ծիրան: Մեկը մեկի տուն գնալ-գալ ուներ:
Մի ադրբեջանցի էլ գնում էր Նոյեմբերյան` բազարում առևտուր անում: Անունը Ալի էր: Ինքը Ղազախից էր: Էդ մարդը բերում էր մեզ համար մեծ արկղով վարունգ, պոմիդոր, դնում նստարանին ու վազելով գնում: Մենք էլ իրանց համար հավեր ենք տանում Ղազախ: Իրանք գալիս էին մեզ մոտ տավարած աշխատում: Մեզ հետ նույն սարում անասուն էին պահում: Մենք շատ նորմալ էինք իրար հետ: Բայց թե ինչ եղավ, որ ամեն ինչ խառնվեց՝ չիմացա…
Եվ ես մտածում եմ. ինչ լավ կլիներ, որ հիմա էլ այդպես լիներ, և այս պատերազմը մեկընդմիշ ավարտվեր: