mariam tonoyan

Ուշացումով գրված օրագիր. մաս 2

«Եթե արդեն կարդացել ես օրագրիս առաջին էջը, ապա արդեն որոշ չափով ճանաչում ես ինձ ու եթե հետաքրքրեց պատմությունս, քո առջև կբացեմ նաև հաջորդ էջը։
Զորացրվելուց հետո, ինչպես շատ հայկական ընտանիքներում է արվում, ծնողներս առաջարկեցին ամուսնանալ։ Այն ինձ անհեթեթ թվաց։ Ո՞վ կամուսնանար կույր մարդու հետ։ Բայց մորս հորդորները հարգելով՝ ի վերջո համաձայնեցի։
Նա հիշեցրեց մեզ ծանոթ մի ընտանիքի մասին, որտեղ հինգ քույրերից ավագին տեսել էի, երբ տեսողությունս դեռ չէի կորցրել։ Նրան գեղեցիկ էի համարում։ Ինձ պատմել էին, որ նրանց կրտսեր քույրը՝ Ալիսան, նման էր ավագ քրոջը, նշանակում է՝ նույնպես գեղեցիկ էր։ Մեկ-երկու խոսք փոխանակելով՝ հասկացա, որ նրա գեղեցկությունը միայն արտաքինին չի վերաբերվում։
Շուտով, Աստծո կամոք, մենք ամուսնացանք։
Երկու երեխա ունենք՝ Արտուշը և Մանեն։ Երկուսն էլ դպրոցում գերազանց են սովորում։ Տղաս հետաքրքրված է ֆուտբոլով, ֆուտբոլի դասերի է գնում։ Երազում է ճանաչված ֆուտբոլիստ դառնալ։ Աղջիկս երգն է նախընտրել։
Ես… Ես հաշտվել եմ իմ կյանքին, իսկ ընտանիքս՝ ինձ ու իմ նախասիրություններին։ Մարդիկ հաճախ զարմանում են, թե ինչպես եմ կարողանում զգայարանների միջոցով կողմնորոշվել, տեսնել շրջապատն իմ աչքերով։ Իսկ ես գտնում եմ, որ պետք է տեսնել թեկուզ մթության մեջ։
Երեխաների դասերը սովորեցնելն իմ ամենասիրելի զբաղմունքն է, նրանց հետ վերագտնում եմ մանկությունս։
Ծաղիկներ եմ աճեցնում ու խնամում իմ ծաղկանոցում։ Ամեն ծաղիկ յուրահատուկ է, բազմաթերթ, նման մեզ շրջապատող մարդկանց։ Ամեն ծաղիկ յուրովի գեղեցիկ է իր գունավոր զգեստի մեջ։
Չնայած օրագրիս էջերը ծավալուն չէին, սակայն փակելով այս վերջին էջը, գուցե դու կսովորես սիրել գեղեցիկը, այն մնայուն գեղեցկությունը, որը շատ հաճախ մենք չենք նկատում»։

Գասպար Գալստյան