Ապրիլի երկուսը հաստատ բոլորին հայտնի օր էր, հայտնի, թե որպես ընտրություններով հագեցած օր, թե որպես պատերազմի օր, երբ անցած տարի նույն ապրիլի երկուսին, ինչը հայտնի է որպես «Քառօրյա պատերազմ» անունով՝ հայ զինվորները իրենց կյանքը չխնայելով պաշտպանեցին մեր սահմանները: Անցավ արդեն մեկ տարի, մեկ տարի, բայց ցավոք իրենք հիմա չկան, ճիշտ է, չկան, բայց միայն ֆիզիկապես, իրենց գործով իրենք անմահացել են, ու այդ գործը հաստատ երբեք չի մոռացվի: Հենց այս պահի համար էլ եմ պարտական, որովհետև հիմա հանգիստ՝ խաղաղ երկնքի տակ նստած նյութ եմ գրում:
Ապրիլի երկուսին Հայաստանը, կարելի է ասել, գտնվում էր խառը իրավիճակում, անընդհատ՝ ել ու մուտ, անձնագիր, ստորագրություն, քվեաթերթիկ և այլն: Վերջապես անցավ ապրիլի երկուսը, կարող եմ հանգիստ քնել: ՉԷ, չէ, սխալ մի հասկացեք, խոսքս ընտրությունների հետ չի կապված, դրանք ինձ չեն խանգարել քնել, խանգարել է ապրիլի 2-ի վերաբերյալ տված հանձնարարությունը: Այո, ճիշտ հասկացաք՝ «Հայաստանի մեկ օրը» ֆիլմի նկարահանումների մասին է խոսքը, որը ձեռնարկել էին 17-ի պատանի թղթակիցները: Ասեմ՝ ինչի չեմ քնել, գրառումը տեղադրվեց մի շաբաթ առաջ: Ես երկու գիշեր չքնեցի մտածելով, թե ինչ կադրեր պիտի նկարեմ: Արթնացա, էլի նայեցի դուրս, ամպամած է, բայց այսօր չէի ուզում է ամպամած լիներ, ես այդպես չէի պլանավորել: Դե լավ, հա, չկա չարիք առանց բարիք, ամպամած օրերը ինձ դուր են գալիս, իսկ եթե դուր են գալիս, ուրեմն կօգնի ինձ մտածել, լավ կադրեր ստանալ: Բացի ամպամածը, անձրև էր: Ես հենց էդ էլ ուզում էի: Թաց ապակի և հետևում քայլող մարդիկ, ընտիր է: Մի քիչ իմ ուզածով չեղավ, բայց եղավ: Չկային մարդիկ, որովհետև անձրև էր գալիս, և բոլորը ներսում էին: Ես ստիպված նստեցի պատուհանին և սպասեցի. պետք է նոր քվեարկողներ գան, հենց այդ պահին էլ կֆիքսեմ իմ ուզած կադրը:
Այդ մեկ մարդը եկավ, թաց ապակու հետևով անցավ, ու գեղեցիկ ստացվեց: Միայն դա չեմ նկարել, նկարել եմ մի քանի կադրեր: Բայց եթե այսպես ամեն ինչ պատմեմ, ֆիլմը նայելիս հետաքրքրություն չի մնա: Դե լավ, սպասենք տեղադրմանը:
Ուշադիր կլինենք, շուտով կարող եք դիտել մեր ցանցի նոր վավերագրական ֆիլմը՝ «Հայաստանի մեկ օրը»: