“Artificial love” երգն եմ լսում, ու դա քո մասին չէ:

Քո մասին չէ Վանաձորի, Երևանի, Նյու Յորքի, Ամստերդամի կամ Էդինբուրգի աշունը:

Արևածագերն ու  մայրամուտները քո մասին չեն:

Քո մասին չի պատմում Դորեմուսի և ոչ մի ֆիլմ:

Լիմոնի թթու համի մեջ դու բացակա ես:

Դու չկաս որևէ թեյի բաժակում:

Քո մասին չեն թերթերի հոդվածներն ու հայտարարությունները:

Այ, երբ գրվում են «Մենք հավատում ենք սիրուն» ֆիլմի վերջին տառերը, դու նույնիսկ էնտեղ չկաս:

Անձրևի ամենասովորական կտկտոցը` ապակիներին ու միհոգանոց անձրևանոցներին, դարձյալ ոչինչ չի պատմում քո մասին:

Երկնքի գույնը քո մասին չէ:

Շենքերի ու ասֆալտների տառային սերը քոնը չէ: Չէ, հաստատ քոնը չէ:

Տետրերում գրված ու թանաքով մգացված անունը քոնը չէ:

Այս հինգշաբթի երեկոյում դու փորձում ես չլինել:

Կամ ձուլվել ես կամ գոյություն չունես գիշերվա 4-ի ծայրից ծայր մթության մեջ:

Մի քանի օր առաջ դու չկայիր:

Դու միշտ բացակա ես եղել իմ բանաստեղծություններից:

Քո մասին երբեք բարձր չեմ խոսում:

Դու չկաս կարևոր ու անկարևոր բախումներում:

Քո լինելը անհնարին է օծանելիքի բույրի մեջ:

Մատդ խառը չէ 39,3 աստիճան ջերմության մեջ:

Դու չկաս ընդհանրապես, առհասարակ, սովորաբար, մեկ-մեկ, միգուցե ու միշտ: Միշտ:

Քո մասին ես ստում եմ առհասարակ, սովորաբար, մեկ-մեկ, միգուցե ու միշտ:

Միշտ: