Բոլոր ծնողներն իրենց երեխայի մանկությունից պահում են հիշողություններ՝ շորեր, կոշիկներ, խաղալիքներ: Ես էլ եմ մյուսների նման, միայն տարբերվում եմ նրանով, որ միշտ փորձել եմ բավարարվել քչով ու շատ նեղություն չպատճառել ծնողներիս: Հիշում եմ, երբ փոքր էի, նայում էի իմ հասակակիցներին ու հասկանում էի, որ նրանք «բարբի» տիկնիկներից այն կողմ ոչինչ չեն տեսնում: Նրանց փոխարեն ափսոսում էի, որ իրենց թանկ ժամանակը վատնում են տիկնիկին կերակրելու, լողացնելու, զուգել-զարդարելու վրա: Հա, ճիշտ է, ես ունեցել եմ շատ տիկնիկներ, փափուկ խաղալիքներ, բայց ոչ մի խաղալիքով այնպես սիրով ու ջերմությամբ չեմ խաղացել, ինչպես պապիկիս նվիրած խաղալիքներով: Երբ դեռ երկու տարեկան էի, պապիկս ինձ մի պարկ խաղալիք բերեց: Պապիկիս չեմ հիշում. նա մահացավ, երբ ես երկու տարեկան էի: Խաղալիքները նույն ձևն ունեին, ուղղակի գույներն էին տարբեր: Ամենից շատ սիրում էի դեղինն ու սպիտակը: Երբ արդեն դարձա դպրոցական, մայրս հավաքեց ու պահեց խաղալիքներս: Մի քանի օր առաջ փոքր եղբայրս պատահական գտավ դրանք ու զարմանքով ասաց.
-Սո՛ն, տե՛ս, ձեն ա հանում, զնգզընգում ա:
Լուսանկարը՝ Սոնա Թումանյանի
Մի պահ տեսնելով դրանք՝ հիշեցի պապիկիս ու մանկությունս, աչքերս լցվեցին: Ամբողջ մանկությունս եկավ աչքիս առաջ՝ իմ անցկացրած լավ ու վատ օրերը: Ու իմ մանկությունն ամփոփվեց այդ սպիտակ գնդերի մեջ, որոնք դեղին կախիչից էին կախված: