Մարդիկ, դեմքեր, պատմություններ և նորանոր իրադարձություններ: Դրանք իրար հաջորդում են ամեն օր, չէ որ դրանք մեր առօրյան են: Ճիշտ է, հաջորդում են, բայց միասին են հանդիպում մետրոյում: Հաճելի միջավայր, գեղեցիկ հերթափոխ` լույսից դեպի մթություն:

Հա, նայում էի բոլորին անխտիր, հետաքրքրությունից դրդված` ուշադիր զննում նրանց:

Պատմեմ մի քանիսի մասին, ահա սկսեցինք: Ուրեմն կար մի կին, ով ծամոնն էր ծամում, արագ-արագ, ասես կոնֆետ էր, և ուր որ է՝ վերջանալու էր:

Մի տղամարդ անհամբեր սպասում էր կանգառին ու նայում չորս կողմը, դե, շտապում էր:

Թեև տաք է արդեն, բայց մի աղջիկ դողում էր ցրտից, ձեռքերն անընդհատ իրար էր քսում, որ տաքանար:

Տհաճ է, չէ՞, երբ շրջապատում ինչ-որ մեկին զանգահարում են, և նա չի պատասխանում զանգերին, իսկ հեռախոսն անընդհատ զնգում է: Գոնե անձայն ռեժիմի տակ դներ:

Մեկը զանգերը չի ընդունում, իսկ մյուսը նայում է բոլորի կոշիկներին անխտիր: Միայն մի բան չհասկացա. Հաշվո՞ւմ էր, թե համեմատում՝ որինն է ավելի գեղեցիկ: Էհ, լավ, ինչ արած, անցանք առաջ:

Հա, մի պապիկ էլ կար, հենց կողքիս էր նստել և ում նայում էի անվերջ:

Երևի կհարցնեք, թե ինչու: Նա հոգնած ու դժգոհ դեմքով անշարժ նստած էր: Ձեռքը վնասված էր, փաթաթված վիրակապով: Նա անվերջ քաշում ու հանում էր վիրակապի թելերը:

Մի տղա էլ կար, երևի մոտ ութից տասը տարեկան, ով անձեռոցիկներ էր վաճառում վագոնի սրահում: Հավանաբար տանը այդ գումարին են սպասում…

Շուրջբոլորը նոր պատմություններ են, դեմքեր, խոսակցություններ…

Երբ դու մտնում ես վագոն, հայտնվում ես բոլորի ուշադրության կենտրոնում: Ուղևորները մի պահ քեզ են նայում, դու անկախ քեզանից ժպտում ես ու դրական լիցքեր հաղորդում մյուսներին:

Հոգսեր միշտ էլ կան, դրանց մասին կմտածեք, երբ մենակ մնաք:

Ուրախ եղեք, ու կարելի է սկսել հենց մետրոյում:

Երեքշաբթի էր, հերթական հայոց լեզվի ժամը: Որպես տնային առաջադրանք, հանձնարարվեց գրել փոքրիկ շարադրություն «Եթե ես լինեի Մարս մոլորակի վրա…» վերնագրով: Անցան օրեր, շաբաթներ, ամեն անգամ մի պատճառ գտնում էինք չգրված հանձնարարության համար, բայց այդ վերնագիրը միշտ մտքումս էր:
Երևի շատ մարդիկ նույնպես հավատում են այլմոլորակայինների գոյությանը: Իմ պատկերացնումներում նրանք կանաչ հրեշներ են, ովքեր քայլում են զոմբիների նման և խոսում ինձ համար անհասկանալի լեզվով: Նրանց ականջները երկար են ու կարծես օդում լինեն, չունեն լեզու, դե, երևի բան էլ չեն ուտում՝ օդով են սնվում:
Մեկ-մեկ էլ մտածում եմ, թե ինչո՞ւ ծնվեցի հենց այս մոլորակում: Եթե ես լինեի Մարսի վրա, ամեն ինչ կտարբերվեր իմ այս կյանքից: Ես բոլոր Երկիր մոլորակում ապրողներին կանվանեի այլմոլորակայիններ: Երբ փոքր էի, շատ էի վախենում նրանցից, իսկ մայրս, օգտվելով ստեղծված առիթից, ստիպում էր շուտ քնել, ուտել այն ժամանակ, երբ քաղցած չէի: Անընդհատ ասում էր.
-Դե կեր, որ այլմոլորակայինները չգան ու քեզ իրենց ափսեով չտանեն:
-Է՜հ, մա՛մ, հո հիմա՞ր չեն, որ գան տանեն, ախր, ես արդեն մեծ եմ ու հաստատ կծեծեմ իրենց,- ասում էի ես՝ վախը սրտումս, բայց քաջաբար:
Բակի երեխաներին նույնպես համոզել էի, որ նրանք գոյություն ունեն: Ավելին՝ մի անգամ նույնիսկ աղջիկներից ամենափոքրը սկսեց լաց լինել: Համաձայն մեր բակի կանոնադրության՝ այդ աղջկա մականունը դրեցինք Լացկան: Երեխա էինք, չէինք հասկանում շատ բաներ: Հիմա ափսոսում եմ… Ախր, գոնե մի կարգին անուն որոշեինք:
Միշտ ինքս ինձ համոզում եմ, որ այլմոլորակայինը կգա ու կապացուցի իր գոյությունը:

Հ.Գ. Այլմոլորակային,երևի ինչ-որ հրաշքով կկարդաս նյութս: Տե՛ս, հա, ես սպասում եմ քեզ, արդարացրու իմ բոլոր հույսերն ու սպասելիքները:

Բոլոր ծնողներն իրենց երեխայի մանկությունից պահում են հիշողություններ՝ շորեր, կոշիկներ, խաղալիքներ: Ես էլ եմ մյուսների նման, միայն տարբերվում եմ նրանով, որ միշտ փորձել եմ բավարարվել քչով ու շատ նեղություն չպատճառել ծնողներիս: Հիշում եմ, երբ փոքր էի, նայում էի իմ հասակակիցներին ու հասկանում էի, որ նրանք «բարբի» տիկնիկներից այն կողմ ոչինչ չեն տեսնում: Նրանց փոխարեն ափսոսում էի, որ իրենց թանկ ժամանակը վատնում են տիկնիկին կերակրելու, լողացնելու, զուգել-զարդարելու վրա: Հա, ճիշտ է, ես ունեցել եմ շատ տիկնիկներ, փափուկ խաղալիքներ, բայց ոչ մի խաղալիքով այնպես սիրով ու ջերմությամբ չեմ խաղացել, ինչպես պապիկիս նվիրած խաղալիքներով: Երբ դեռ երկու տարեկան էի, պապիկս ինձ մի պարկ խաղալիք բերեց: Պապիկիս չեմ հիշում. նա մահացավ, երբ ես երկու տարեկան էի: Խաղալիքները նույն ձևն ունեին, ուղղակի գույներն էին տարբեր: Ամենից շատ սիրում էի դեղինն ու սպիտակը: Երբ արդեն դարձա դպրոցական, մայրս հավաքեց ու պահեց խաղալիքներս: Մի քանի օր առաջ փոքր եղբայրս պատահական գտավ դրանք ու զարմանքով ասաց.

-Սո՛ն, տե՛ս, ձեն ա հանում, զնգզընգում ա:

Լուսանկարը՝ Սոնա Թումանյանի

Մի պահ տեսնելով դրանք՝ հիշեցի պապիկիս ու մանկությունս, աչքերս լցվեցին: Ամբողջ մանկությունս եկավ աչքիս առաջ՝ իմ անցկացրած լավ ու վատ օրերը: Ու իմ մանկությունն ամփոփվեց այդ սպիտակ գնդերի մեջ, որոնք դեղին կախիչից էին կախված:

Ես սարսափ ֆիլմերի սիրահար եմ: Քչերն են ինձ նման, որ բաց չեն թողնում անգամ ամենասարսափելի ֆիլմը: Չգիտեմ՝ միգուցե մեծ բավականություն եմ ստանում դիտելով դրանք: Դրա միակ պատճառն այն է, որ չեմ սիրում ռոմանտիկ ֆիլմեր, կատակերգություններ, ավելի հակված եմ ֆանտաստիկ ու սարսափ ֆիլմերի: Երբ սարսափ ֆիլմ եմ դիտում, ինձ պատկերացնում եմ բացասական կերպարի դերում, այլ ոչ թե դրականի: Դե, նրանք անընդհատ բղավում են, սարսափից փախչում: Վատ չէր լինի, որ ինձնից էլ վախենային մյուսները: Ես սիրում եմ ֆիլմերի բացասական հերոսներին: Ճիշտ է՝ նրանք չար են, բայց միևնույնն է, նրանք առաջինն են ինձ գրավում: Անկեղծ ասած՝ միշտ ցանկացել եմ տեսնել ուրվականներ:

Երևի արդեն մեկ տարի կլինի, ինչ դիտել եմ մի ֆիլմ, բայց այն դեռ մտքումս է: Ամիսների ընթացքում սկսեցի ուսումնասիրել այդ ֆիլմի պատմությունը, քանի որ այն իրական փաստերի վրա էր հիմնված: Ինձ դրեցի Շերլոկ Հոլմսի տեղն ու փորձեցի ամեն կերպ ուսումնասիրել պատմությունը: Դե, պատմությունը մի տան մասին էր, որտեղ կար ուրվական, իսկ տան անդամների մտքով անգամ չէր անցնում: Անցնում են տարիներ, և ուրվականը ներթափանցում է այնտեղ ապրող տղայի մեջ, ու նա անգիտակցաբար սպանում է տան բոլոր անդամներին: Այդ ընտանիքին հաջորդում են մյուսները, իսկ ուրվականը այդպես էլ մնում է տան մեջ: Տունը վաճառքի է հանված, բայց ոչ ոք չի գնում այն: Իմ ամենամեծ երազանքն է գնալ Նյու Յորք ու մտնել այդ տուն: Դե, վախեցնող է, բայց եթե ես գնամ այնտեղ, և ուրվականը մտնի իմ մեջ, ես չեմ կարողանա սպանել մարդկանց, քանի որ մենակ կլինեմ այնտեղ: Էհ, էլի ընկա երազանքներիս գիրկը, դե, շուտ վերադարձիր իրական կյանք ու կհասկանաս, որ հաստատ «էղըդայդամը» (հենց այս պահին) չգնացիր հասար Նյու Յորք: Խեղճ ուրվականը այդպես էլ մնաց այնտեղ:

Երեքշաբթի էր, սովորական մի օր: Մտա դասարան: Ինչպես միշտ, տղաները շարվել էին պատուհանի մոտ ու բարձր-բարձր իրենց հարցերն էին քննարկում: Իսկ աղջիկները՝ «բամբասկոտ» աղջիկները, թաքնվել էին մի ծածուկ անկյունում, ավելի ճիշտ՝ Հասմիկի ու Լիդայի՝ տաք վառարանի կողքին գտնվող սեղանների մոտ: Ներս մտավ նաև Սոնան, ու բարձրաձայն ասաց.

-Էսօր պարապմունքի՞ եք:

-Հա, Սոն, հաց էլ չբերեցի, որ ուտենք,- ասացի ես:

-Ես «պեչենի» եմ բերել, Սոն, քեզ էլ կտամ,- ասաց Հասմիկը՝ ինձ ժպտալով:

Մի պահ ուրախացա, բայց ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ հաստատ մի «պեչենիով» սովս չի հագենա: Արագ անցավ ժամանակը, աչքս էլ չթարթեցի, ու մենք արդեն ճանապարհին ենք: Լուռ, ցեխերի մեջ ճպճպալով քայլում էինք, երբ Աննան ասաց.

-Ինչ համով ձյուն ա:

-Վայ, Ան, հլը հիշի, թե ինչից ա առաջանում ձյունը,- ասացի ես:

-Ֆու,- հնչեց բոլորի կողմից միաձայն:

Աննային տուն ճանապարհեցինք, իսկ մենք շարունակեցինք զրույցը:                                                                                -Ատում եմ էս դիքը, մանավանդ, երբ բարձր կոշիկներով եմ, իսկ ես միշտ բարձրերով եմ,- ասաց Հասմիկը:

Լիդան մեր ամենաքչախոսն է: Նա ճանապարհին հազիվ մի քանի նախադասություն է արտաբերում, իսկ ես ու Հասմիկը գտնում ենք մի թեմա, խոսում ու խոսում անվերջ, արագ, առանց մեկս մյուսին հերթ տալու:

-Հաս, նյութ եմ գրելու մեր մասին,- ասացի ես:

Ակնկալում էի դրական պատասխան, քանի որ դա մեր վերջին խոսակցությունն էր. մենք արդեն աստիճանների մոտ էինք:                                                                                                                                 -Օրինակ ես անընդհատ ընկնում եմ, բոլոր հնարավոր ու անհնարին ձևերով:

Անսպասելի էր ու ցավոտ, բայց, ինչ արած, դեպք է, արդեն պատահել է: Եվ, ի վերջո, ընկեր Մելքոնյանենց տանն ենք: Կենտրոնանում ենք և սկսում պարապմունքը՝ առանց որևէ արկածի:

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ անցնում են տարիները, անցնում է նաև մանկությունը. գոնե վայելենք այն:

Ես Սոնան եմ ` Մալիշկայից: Ես ծնողներիս առաջնեկն եմ, բայց չեմ ստացել տատիկիս անունը, պապիկս ինձ անվանել է Սոնա, ինչպես մեր պատմության ուսուցիչն է ասում ` Երազիկ: Ես ինձ համարում եմ բարի, անկեղծ և ինչ-որ տեղ լուրջ անձնավորություն, բայց անկեղծ ասած, չեմ սիրում լուրջ մարդկանց: Ունեմ շատ նախասիրություններ: Շատ եմ սիրում նկարել, բայց ոչ դիմանկարներ, ավելի նախընտրում եմ առարկաներ պատկերել, բայց ոչ արտանկարել: 

Երաժշտություն: Երաժշտությամբ ապրում եմ: Լսում եմ տարբեր ոճի երաժշտություն, բայց ոչ ռոքը, դա տանել չեմ կարողանում: Այնքան եմ տարվում երաժշտությամբ, որ անգամ դասերս երգելով եմ սովորում: Բաց չեմ թողնում «Բլեք Սթար»-ի իմ սիրած խմբի կատարումները: Ես բնավորությամբ հանգիստ մարդ եմ, բայց երբ, այսպես ասած, նստում են ականջիս կամ անընդհատ անունս տալով կանչում են, արդեն հունից դուրս գալով բարկանում եմ: Չեմ սիրում քաոսային և լարված իրավիճակներ, փորձում եմ դրանցից հեռու մնալ:

Կռվարար չեմ, վեճեր չեմ սիրում, բայց երբ դրանք տեղին են, սիրում եմ ուղղակի կողքից նայել և վերջում բարձրաձայնել կարծիքս: Խորհուրդներ չեմ սիրում տալ, երբ չունեն դրանց կարիքը: Սիրում եմ, երբ վեճերից հետո, ունենալով խորհրդի կարիք, մոտենում են: Դե ես էլ միշտ պատրաստ եմ օգնել բոլորին:

Տարեվերջին, երբ երեխաներով հավաքվեցինք և կարծիքներ հայտնեցինք մեկս մյուսի մասին, հերթը հասավ ինձ, և Արթուրը միանգամից առանց մտածելու ասաց.

-Ախր, շատ բարի ես, է, Սոնա ջան:

Դե, ես մի քիչ կարմրեցի: Հե-հե… Կատակում եմ: Անկեղծ եմ, բայց  բոլորի հետ չէ, որ անկեղծանում եմ: Ես գաղտնիքներս պահում եմ իմ մեջ, քանի որ իմ հավատարիմ ընկերը դա իմ հոգին է:

Շատ կապված եմ ընտանիքիս հետ: Կյանքս առանց նրանց չեմ պատկերացնում: Առօրյաս չեմ կարող պատկերացնել առանց ֆիլմերի: Նախորդ նյութերում արդեն նշել եմ, որ ֆիլմերի մոլի երկրպագու եմ: Գրքեր կարդալ չեմ սիրում: Ավելի նախընտրում եմ ոչ պատմողական առարկաներ` ֆիզիկա, հանրահաշիվ, երկրաչափություն: Սիրում եմ համեղ կերակուրներ, դառը սուրճ, քաղցրակեր չեմ:

Դը, էլ ի՞նչ ասեմ, պան չմնաց ասելու: