Հա, բայց ինչի՞ համար… Այս հարցն եմ ինձ տալիս ամեն տարվա փետրվարի վերջին օրը, որովհետև գիտեմ, որ վերջանում է սառը ձմեռը, բայց մեր քաղաքում՝ Ջերմուկում, դեռ ամենաշուտը մարտի կեսերին, նոր ձյունը ամբողջությամբ կանհետանա, իսկ գարունը… Ախր, ես գարունը պատկերացնում եմ ծաղկած ծառերի, պարզկա եղանակի ու հողից նոր դուրս եկող ծաղիկների ներկայությամբ, իսկ այստեղ… Իմ կարծիքով մարդիկ պետք է ավելացնեն մի եղանակ իրենց օրացույցներում, ի՞նչ կա: Այս եղանակային շրջանում ոչ կարգին ձյուն կա, ոչ էլ գեղեցիկ շրջակայք: Մարդիկ միայն դժգոհում են, ես էլ եմ դժգոհում, որովհետև բակերում առավոտյան` դասի գնալիս սառույց է, իսկ արդեն տուն վերադառնալիս ոտքդ վախենում ես ձյանը դնել, որովհետև գիտես, որ դնելդ նույնը կլինի, ինչ ինքնակամ մտնել ջրափոսի մեջ: Դե լավ, շատ չդժգոհեմ, թե չէ բողոքի գիրք կգրեմ (ի դեպ, որոշել եմ բողոքի գիրք սարքել ու գրել մեջը իմ բոլոր բողոքները, որ բողոքելուց հետո «Դե տենց լավ չի, մի հատ բողոքի գիրք էլ գրի, ու վերջ» ասողներին ցույց տամ, և ասեմ, որ հետևել եմ իրենց խորհրդին):
Հուսով եմ, որ այս տարի գարունը շուտ կհաղթի ձմռան հետ մենամարտում, որովհետև ես գարուն եմ ուզում, այս սառը, բայց հրաշքներով ձմռանից հետո ուզում ես տեսնել արդեն կանաչ խոտը, շնչել ծաղիկներից եկող բուրավետ հոտը, ուզում եմ տեսնել աշխարհի փթթելը…
Ձմեռ, այս անգամ (և մյուս անգամներն էլ) զիջիր գարնանը, որովհետև մենք նրան սպասում ենք, սպասում ենք նրա բերած աշխուժությանը ու նոր գույներին: