Ու ամեն կորսված զինվորի հետ, ես ինքս ինձ եմ կորցնում:
Ու չուզելով, բայց գիտակցում եմ, որ ինչ-որ պահից,
Ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկին, պարտվում եմ այս պատերազմին:
Ամեն հերոսացած զինվորի հետ, ես էլ եմ բարձրանում երկինք:
Այդքան անծանոթ եք ինձ, բայց միևնույն ժամանակ, այդքան ծանոթ:
Ամեն մի գրած երկտողից, սիրտս պոկվում է տեղից:
Ասում են հրեշտակները առաքելությամբ են գալիս երկիր,
Բայց ես չէի ուզում, որ դուք այսքան շուտ վերադառնաք երկինք:
Ու նեղանում եմ ձեզանից, մազերս պոկում գլխիցս,
Որ էդպես էլ գոնե մի անգամ չհասցրի ձեր ձայնը լսեմ:
Սա մեր ընտրությունը չէր, ձերն էր, բայց ոչ մերը:
Դուք գնացիք, ու այս գրողի տարած կարոտը կոկորդիս կանգնած խեղդում է:
Բայց վերջում գալիս է հավատը, կրկին հանդիպելու հույսով ողողված,
Ու ամեն երկնքում ճախրող աղավնի տեսնելիս, կիմանամ, որ հյուր եք ինձ: