Լուսանկարը՝ Սոնա Թումանյանի
Ուղղակի զարմանում եմ այն մարդկանց վրա, ովքեր տարվա եղանակներից ամենաշատը ձմեռն են սիրում: Ձմեռը գեղեցիկ եղանակ է, բայց ես չեմ սիրում, քանի որ արև չկա, և բացակայում է նաև շողերի ջերմությունը: Ամեն օր դպրոց գնալիս հագնվում ես, ծածկվում այնպես, որ հանկած ոչ մի տեղ բաց չմնա ու չմրսես: Ամեն տեղ տեսնում ես վերարկուներով ծածկված ծանոթ և անծանոթ մարդկանց, որոնցից չես լսում ոչ մի բառ, միայն տեսնում ես բերանից դուրս եկող գոլորշին:
Լուսանկարը՝ Սոնա Թումանյանի
Ինձ միշտ մի հարց է հուզել. կենդանիները, մնալով դրսում, արդյոք չե՞ն մրսում: Երբ տնից դուրս եմ գալիս, շունս՝ Լեսին, ուրախությամբ թռվռալով հայտնվում է դիմացս: Ես, մի կերպ դողալով, գրպանիցս ձեռքս հանում ու բարևում եմ նրան: Հա, չզարմանաք, երբ նա ինձ տեսնում է, թաթն ակամա առաջ է բերում ու բարևում է՝ ժպիտը դեմքին:
Լուսանկարը՝ Սոնա Թումանյանի
Ձմեռ ասելով պատկերացնում եմ ինձ՝ վառարանի կողքին ձեռքերս տաքացնելիս:
Մեկ-մեկ լուռ խորհում եմ ու մտքում անընդհատ կրկնում՝ հեռացիր ձմեռ, ես ամառ եմ ուզում:
Լուսանկարը՝ Սոնա Թումանյանի