Մի քանի օր առաջ ուսուցչուհին տեղեկացրեց մեզ, որ գրականության ամփոփիչ գնահատականը դրվելու է միայն բանավոր հարցումից հետո: Ապա մեզ թելադրեց տոմսերի հարցերը: Հակառակ իմ սովորության, ես ուրբաթ օրը նստեցի, տանջվեցի այդ տոմսերի համար: Շաբաթ, կիրակի օրերին ինքս ինձ ասում էի.
-Էս էլ էսպես: Ի՞նչ մնաց սովորելու: Հը՞ն: Վայ, վայ, վայ: Մնաց ամենաբարդը՝ Դանիել Վարուժանի «Ցորյանի ծովերը»: Լավ, է, դա էլ վաղը կսովորեմ;
Ամեն օր այդպես էի ասում, բայց սովորեցի ընդամենը երկու տուն;
Եվ եկավ սպասված օրը. քննություն է: Երրորդը ես պետք է պատասխանեմ: Աստված եմ կանչում, որ միայն թե «Ցորյանի ծովերը» չընկնի: Եվ ահա ուսուցչուհու ներկայությամբ քաշեցի տոմսը. համար 9: Ուսուցչուհին ասաց.
-Ժաննա, գրիր,-թելադրեց երկու հարց, մի պահ կանգ առավ և երրորդ հարցը թելադրեց,- «Ցորյանի ծովեր»:
Միայն թե այդ պահին իմ դեմքի արտահայտությունը տեսնեիք: Բախտս գոնե բերել էր այն հարցում, որ առաջին և երկրորդ հարցերին շատ լավ պատրաստ էի:
Քննությունից հետո բոլորը հարցնում էին.
-Հը՞: Ո՞նց պատասխանեցիր:
Ախ, եթե իմանայի, որ դա կընկնի…