Լուսանկարը` Գոհար Հակոբյանի

Սուրճ էի եփում, երբ պատահաբար լսեցի, որ մեր հարևան տիկին Անիկն ու աղջիկները գնում են ելակ հավաքելու:

Խնդրեցի որ ինձ էլ տանեն իրենց հետ: Վերցրի գրիչս ու տետրս և վազեցի: Հասանք հողամաս, ուր գտնվում է ելակի արտը: Մեզ հետ վերցրել էինք, մեր լեզվով ասած, ելակի թասերը: Տիկին Անիկն ու աղջիկները մտան արտ, ամենքը մի շարք, ու սկսեցին:
Ես հարցեր էի տալիս ու գողանում նրանց հետաքրքիր պատասխանները.

-Անիկ տատիկ, հե՞շտ է ելակ մշակելը: 
-Գիտես, այնքան էլ չէ: Երկար աշխատանք է պահանջում: Ջրում ենք մի քանի անգամ, հաճախ քաղհանում, պարարտացնում, որ լավ բերք ստանանք:

Լուսանկարը` Գոհար Հակոբյանի

-Սիրո՞վ եք կատարում այս աշխատանքը:
-Իհարկե: Երբ սիրով ես կատարում գործդ, հաճույքով մշակում, հողը քեզ պարգևատրում է:

Աղջիկները լուռ քաղում էին, իսկ ես հաճույքով ուտում էի այս տարվա առաջին ելակները: Երբ արդեն վերջացրել էինք հավաքը, նստեցինք ու սկսեցինք մեծ և փոքր ելակները առանձնացնել իրարից:

-Անիկ տատիկ, իսկ սա ինչի՞ համար է:
-Սա անում ենք նրա համար, որ ավելի հեշտ լինի տարբերելը:
Ինչքան բան չգիտեի, որ իմացա այսօր:

-Տաթ, սիրո՞ւմ ես ելակ:
-Ոնց չեմ սիրում, կա մարդ, որ չսիրի ելակ:
-Բա սիրո՞ւմ ես քաղելու գործընթացը:
-Չէ, էդ մեկը չեմ սիրում:
Ծիծաղեցինք:
Դաշտի մաքուր օդը, մեր հետաքրքիր զրույցն ու ելակի անուշ բույրը միախառնվել էին:
-Սուս, մի բան էլ դու ասա:
-Ինչ ասեմ, էսքան ելակ տեսնողը  խոսելու ժամանակ կունենա՞: Կեր, կխոսենք հետո: