-Տղե՛ք, չփախնե՞նք դասից, հաջորդ ժամը մաթեմ ա։
-Հա, բայց հետո կջղայնանան, եթե քչով գնանք։
-Մենք էլ աղջիկներին էլ կխառնենք մեծ գործին, հետո էլ դժվար ինչ-որ մեկի վրա ջղայնանան։ Ջղայնանալուց ընդհանուրի վրա կջղայնանան՝ էդ էլ հեչ։
-Լավ, դե աղջիկներից կանչեք` ասենք։
-Հերմին, Մագա, եկե՛ք։
-Հա, երեխեք։
-Նայեք, ուրեմն, երկար դասամիջոցին դուրս կգանք իբր խանութ գնալու, բայց դպրոց հետ չենք գա, կարճ ասած, կփախնենք դասից։
-Ախ՜ր…
-Ոչ մի ախր, վերջ, որոշեցինք։
-Լավ, դե մնացածին ասեք։
Այսպես որոշեցինք, և երբ եկավ փախչելու ժամանակը, առաջինն սկսեցին աղջիկները։
-Երեխեք, զգուշեք եղեք, չտեսնի դասղեկը, թե չէ…
-Հանգիստ եղեք, հա, մեկ էլ. բռնվելուց կասեք` կազմակերպիչ չկա։
Այսպես գնում էինք դուրս, մեկ էլ երեխեքից մեկը.
-Աշոտ պապին մեզ ա նայում։ Հաստատ ջոգեց։
-Հա, բա: Թե չէ` ինչի՞ պիտի էսքանով պայուսակներով գնանք:
-Ոչինչ, շարունակեք գնալ, իրեն մի նայեք։
Երբ հասանք ցանկապատին, պահակը՝ Աշոտ պապին, բղավեց։
-Մարիամի՛կ, հետ արի։
-Չթեքվեք, գնացինք։
Երբ դպրոցից շատ հեռացանք, բաժանվեցինք, ու ամեն մեկը գնաց իր տուն։

Իբր ի՞նչ: Տանն ի՞նչ ենք անելու:
Եկավ հաջորդ օրը։ Նախօրոք պայմանավորվել էինք, որ խմբով գնանք: Երբ հասանք դպրոցի դռան մոտ, պահակը եկավ։
-Աղջի Մարիամիկ, որ կանչեցի, խի՞ չեկար։
-Չէր լինի Աշոտ պապի, ընդհանուր փախնում էինք։
-Հա, ես լրիվ ուրիշ բանի համար էի կանչում։
-Ինչի՞։
-Ֆիզկուլտի շորերդ իմ սենյակում էիր թողել։ Տեսա` տուն էիք գնում, ասի` կանչեմ տամ, էն էլ չեկար։
-Հա… Փաստորեն իմացե՞լ ես փախնում ենք, ու չես կանգնեցրել։
-Հա, դե փախեք, որ դպրոցից հիշելու բաներ ունենաք։
-Վայ, Աշոտ պապի…
Սա էլ մեր դասարանի հաջողված փախուստներից մեկն էր։