Հարցազրույց տատիկիս` Լիդա Վիրաբյանի հետ, ում նախնիները Տիգրան Մեծի ստեղծած ու Նժդեհի երազած հայրենիքում են ապրել:
-Տատ, դու որտե՞ղ ես ծնվել:
-Հայաստանում եմ ծնվել, հենց Եղվարդում:
-Քո արմատները որտեղի՞ց են:
-Էն ժամանակվա Պարսկահայքի, հիմիկվա` Իրանի Խոյից:
-Բա ե՞րբ եք եկել:
-Ես չեմ հիշում: Ապուպապերս են եկել:
-Մամայիդ կամ պապայիդ պապիկ-տատիկները, թե՞…
-ՉԷ: Մենք իրենց յոթերորդ սերունդն ենք արդեն:
-Ինչո՞ւ են վերադարձել Հայաստան:
-Երբ ես էլ քո պես հետաքրքրված, իմ տատին եմ էդ հարցը տվել, ասել է, որ Հայաստանը մեր հայրենիքն է:
-Կարո՞ղ է մի հետաքրքիր պատմություն իմանաս էնտեղի կյանքից, որով իմ հետ էլ կկիսվես:
-Գիտեմ: Տատիս մարն (տատիկի տատը) է իրեն պատմել: Հիմա պատմեմ, դու` նախանձիր: Ես էլ եմ նախանձել:
Երբ երեխա են եղել ու լողացել են Կապուտանի (Ուրմիո) ջրերում, տատիս մարը փորձել է ձուկ որսալ: Առավոտից էնքան է մնացել լճի ափին, որ քնել է, ու իրեն իր հերն է եկել տուն տարել: Երբ տանը հերը հարցրել է, թե ինչ էր անում, որ տուն չէր եկել, ասել է, որ սպասում էր մի ձուկ բռներ: Էդտեղ բոլորը ծիծաղել են ու բացատրել, որ աղի է ջուրը, որի պատճառով ձկներ չեն լինում:
-Տատ, այ տատ, բա կարո՞ղ է իմանաս` ինչով էին զբաղվում էնտեղի ժողովուրդը:
-Դե տղամարդիկ շինարարություն էին անում, ուրիշ ի՞նչ կար: Կնանոնց մեծամասնությունն էլ տնային տնտեսուհիներ էին:
-Ուրա՞խ ես, որ Հայաստանում ես ծնվել:
-Ուրախ եմ ու հպարտ: Որ ջահել էի, շատ էի ուզում էնտեղ լինել, էն ուրիշ հայրենիք է, էն ուրիշ է, ուրիշ: Բայց դե տարիներն անցան, ջահելությունս էլ հետը, հիմա էլ հո չե՞մ գնա:
-Էնտեղի բարբառով ի՞նչ կմաղթես ինձ ու հասակակիցներիս:
-Դե ի՞նչ ասեմ, է: Քոնը լինքյը փող, պայց շնորխքով, ու քոնը քու նման խավասով ինգերներ ինան: