Մենք ապրում ենք Արարատի մարզի Մասիս գյուղում՝ Արարատյան դաշտում: Այստեղ շատ շոգ է, ու լիքը օձ ու մողես կա, բայց ոչ մեր բակում: Տատիկս պատմում է, երբ փոքր էր, իրենց տանը օձ է եղել: Ամեն առավոտ տան մուտքի դռան վերևից մի օձ էր կախվում: Երբ ինչ-որ բան էին ուզում բերել, որ սպանեն կամ ինչ-որ մեկին են փորձել կանչել, օձը փախել է ու թաքնվել ինչ-որ տեղ:
Երկար ժամանակ փորձել են սպանել օձին, բայց չի ստացվել: Տատիկիս ծնողները՝ Օլյա տատը և Մաթևոս պապը, օձ բռնող են կանչել: Այդ կինը սկսել է ինչ-որ ձայներ հանել, սուլել, բայց օձը դուրս չի եկել: Հետո այդ կինը ջուր է խնդրել: Ջրի վրա ինչ-որ աղոթքներ է ասել, ու այդ ջուրը ողջ տնով մեկ պտտել և հեռացել: Հաջորդ օրը օձը չի հայտնվել: Եվ այդ օրվանից հետո մեր բակում օձ չի հայտնվել:
Ես այդպես էլ չիմացա, թե ինչ էր օձ բռնողի անունը: Բայց տատս պատմում է, որ հատուկ շնորհք է ունեցել: Ասում են նրա գործը շարունակում է նրա ծոռներից մեկը: Մենք այդպես էլ չիմացանք, թե ինչ էր խոսել «օձ բռնողը», բայց չնայած շոգ եղանակին, մեր բակում օձեր չկան: