Հոդվածիս առաջին մասը կարդացեք որպես օրագրի մի էջ, որը գրված է ինչ որ ժամանակ առաջ:
-Չգիտեմ, որքան ժամանակ էի այդպես սառած նայում դեպի անորոշություն, երբ զգացի, որ ընկերուհիս կանչում է: Պտտվեցի և նրա հայացքից զգացի, որ էլի ուսուցչուհու հարցը ուղղված է ինձ, ու ես էլի անուշադրության պատճառով չեմ լսել նրան (առաջին դեպքը չէր, երբ գլխի շարժումով պատասխանում եմ ուսուցչուհուս այն հարցին, որն իր պատասխանի մեջ թվական էր պահանջում): Այս անուշադիր և անորրշ վիճակը վաղուց չէ ինձ մոտ: Չեք հավատա, բայց հոգնել եմ ամեն ինչից: Ամեն օր արթնանալ, մի կերպ ինձ ստիպելով քայլել դեպի դպրոց տանող այդ երեք հարյուր մետրը, դպրոց մտնելուն պես բարեվել բոլոր-բոլորին, աստիճանների մոտ հավաքվածների միջով այնպես անցնել, որ ինձ չնկատեն, կամ աչքի տակով նայել. արդյո՞ք կա ծանոթ մարդ, բարևե՞լ, թե՞ ոչ, դասերի ընթացքում ընկնել մտածմունքների գիրկը, մինչև կվերջանան դասերը: Դպրոցում վատ չէ, անգամ շատ լավ է, բայց այս անորոշ վիճակին վերջ տալ է պետք: Գիրք կարդալը կամ ֆիլմ դիտելը չի օգնում:
Եվ ահա եկավ այն օրը, երբ պետք է հանդիպեինք նրանց՝ առաջին հայացքից անծանոթ, բայց հարազատ դառնալ խոստացող «Մանանա» թիմին, ովքեր փոխեցին իմ և շատերի կյանքը:
17.am-ը իմ կյանքում մեծ դեր խաղաց: Սկսած վորքշոփերից իմ կյանքում շատ փոփոխություններ տեղի ունեցան շնորհիվ 17.am-ի: Առաջին հերթին ստացա շատ գիտելիքներ, որոնք ինձ պետք եկան և դեռ շատ պետք կգան: Ձեռք բերեցի նոր ընկերներ, որոնց հետ շփվում եմ մինչ օրս: Օգնեց ապագա մասնագիտությանս ընտրության հարցում: 17.am-ը նման է օրագրի, որտեղ գրառումներ ենք անում և պատմում մեր անցկացրած հետաքրքիր օրերի մասին: Իսկ մեդիաճամբարի ընթացքում ստացած փորձը և գիտելիքները ուղղակի անփոխարինելի են: 17.am-ը մեր երկրորդ ընտանիքն է, որտեղ բոլորս ունենք մեր տեղը: Ինձ դուր է գալիս խմբագրել 17.am-ում, հետևել արդյոք իմ հոդվածը տեղադրե՞լ են, թե՞ ոչ, իսկ երբ տեղադրեն, աշխարհով մեկ լինել և ցույց տալ բոլորին: Դուր է գալիս ամեն գեղեցիկ բան տեսնելուց մտածել, թե արդյո՞ք կլինի գեղեցիկ ֆորոշարք, թե՞ ոչ: Դուր է գալիս ամեն անգամ բաց թողնել վերնագրի տեղը, որպեսզի խմբագրակազմը նորից մի գեղեցիկ վերնագիր ընտրի: Մի խոսքով, շնորհակալ եմ, «Մանանա» թիմ: