Լուսանկարը՝ Լուսինե Կարապետյանի
Այս օրը տարբերվեց մեր մյուս օրերից, որովհետև չսկսվեց քննարկմամբ, ինչպես մյուս բոլոր օրերը: Մենք բոլորս արդեն գիտեինք, թե ով ինչ պիտի անի: Նկարահանող խմբերը պատրաստ էին և գիտեին իրենց գնալու կոնկրետ ժամը: Խմբերը չորսն էին, որոնց մենք կարճ անվանումներ էինք տվել: Աստղագետներ՝ այսինքն, նրանք, ովքեր գնում էին Բյուրականի երիտասարդ աստղագետներին նկարելու: Այս խմբի մեջ էին մտնում Լուսինեն, Մանեն, Հովնանը, մեր սերբ ընկեր Աթիլան և ես: Առաջնորդում էր մեզ տիկին Ռուզանը: Երկրորդ խումբը երևանցիներն էին՝ նրանք, ովքեր գնալու էին Երևան` նկարելու հայ-սերբական բարեկամության մասին ֆիլմը: Այս խմբի անդամներն էին` սերբերի ղեկավար Միլիցան, սերբ Դավիդը, Շուշանիկը և Դիանան: Երրորդ խմբին անվանում էինք ձիավորներ: Վարսերը, Ծովինարը, Դավիթը, Դուշանը և նորից Հովնանը ճանապարհվելու էին «Այրուձի»: Չորրորդ խմբին անվանում էին գյուղ, որովհետև Սիրանը, Նելլին, Սիսակը և Մուշը գնալու էին Բյուրական գյուղ՝ շարունակելու գյուղի մասին ֆիլմի նկարահանումները: Սա նկարահանումների վերջին օրն էր, դրա համար էլ բոլորը փորձում էին հնարավորինս շատ օգտագործել այս մեկ օրվա ժամերը, ավելի շատ բան նկարելու համար: Նկարահանումները երևի բոլորիս ամենասիրելի աշխատանքն է, որովհետև ավելի հետաքրքիր բան, քան նոր հետաքրքիր մարդկանց հետ ծանոթանալը, նրանց հարցեր տալը և նկարելը, երևի թե չկա: Այս օրն ավարտվեց բարձր տրամադրությամբ և մի քիչ հոգնածությամբ: Բայց հոգնել չի կարելի, քանի որ հաջորդ օրվանից պետք է սկսվի ամենածանր փուլը՝ ֆիլմերի մոնտաժը: