Jenya Eghikyan

Տանդ շեմը առանց քեզ անշեն է

Երբ հասկացա, որ տան մոխրամանը սկսել է միայն հյուրերին ծառայել, այդժամ գիտակցեցի, թե որքա՜ն վաղուց դու տանը չես։

Երբ մայրիկը ամեն անգամ լվանում է հագուստդ նրա համար, որ ուղղակի թարմանան, նկատեցի, որ տան դուռը երկար ժամանակ է, ինչ երեսդ չի տեսել։

Ես ամեն առավոտ մտնում եմ քո սենյակ ու ասում՝ արթնացի՜ր։ Ձայն չկա, բոլորը լռում են, ես ինձ համոզում եմ, որ սենյակդ է ինձնից նեղացած, դրա համար ձայն չի հանում, այնինչ դու ես թաքնվել ինձնից շա՜տ հեռու ու շա՜տ երկար ժամանակով։

Երկու տարի՞, գժվե՞լ ես։ Ժամանակին խնդրել եմ՝ կրճատվի, երկար համոզելուց հետո համաձայնեց, որ գոնե ութ ամիս էլ մնաս։ Բայց դրա մասին օրացույցին չգիտեի՝ ինչպես ասել, թե չէ, որ իմանա` ութ ամիս դեռ կա, էլ չի ջնջվի, կարոտից կպատռվի։ Բայց արդեն ես եմ կարոտից մաշվել։ Դու կիսատ թողած գործ ունես, չհասցրիր ինձ սովորեցնել ապրել առանց քեզ ու չկարոտել։

Ես շարունակում եմ ամեն օր ցերեկները քնել ու արթնանալ քո ձայնից, որ իմ ականջներում են միշտ։ Ինձ կներես. ես թեյ եմ խմում առանց քեզ, սա ասում եմ, որ զգաս կարոտիս չափը, իսկ այն, որ խմում եմ քո բաժակով, ասում եմ, որ բարկանաս։ Լավ էլ նկատեցիր, ես չսովորեցի քեզ չբարկացնել։ Արի՛ թեյ խմենք, խնդրում եմ, դրա ջերմությունը ինձ բավական չէ։ Ես փակում եմ աչքերս ու հաշվում մինչև տասը, մի՛ թաքնվիր, դո՛ւրս արի։

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

Ձմեռվա առաջին օրը

Արվեստը կարող է միավորել բոլորիս

Հայարփին ու Նունեն լավագույն ընկերներ են, և մեկն առանց մյուսի արդեն դժվարանում է պատկերացնել կյանքը։ Ուղղակի Հայարփին նման չէ մյուսներին, իսկ Նունեն նրա հետ շփվելու համար փորձել է հնարավոր բոլոր եղանակները, հետո՝ սովորել ժեստերի լեզուն ավելի արագ, քան որևէ մեկը կարող էր ցանկացած այլ լեզու սովորել։

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Նրանց ու նման այլ պատմություններ ոգեշնչել են մի խումբ երեխաների նկարելու ֆիլմեր իսկական ընկերության, սիրո ու ուրիշ մնայուն արժեքների մասին, որոնք մեծերը հաճախ չեն էլ նկատում։

«Մանանա» կենտրոնի սաների ֆիլմերը՝ նվիրված ներառականությանը և հաշմանդամություն ունեցող անձանց, ներկայացվեցին «Նարեկացի արվեստի միությունում»՝ «Ձեռք ձեռքի» մանկապատանեկան արվեստի 3-րդ ինտեգրատիվ հանրապետական փառատոնի շրջանակներում։

Գաղափարը Մշակույթի նախարարությանն է, իրականացվում է արդեն երրորդ անգամ: Այս տարի այն կազմակերպում է «Արտկոնցեպտ» միջազգային ասոցիացիան: Ասոցիացիայի տնօրեն Արմեն Մանասյանը նշում է, որ կազմակերպչական աշխատանքների ընթացքում և հետո իրենք համագործակցել են Հայկական բարեգործական ընդհանուր միության, ԹՈՒՄՈ ստեղծարար տեխնոլոգիաների կենտրոնի, ՄԱԿ-ի և այլ մեծ ու փոքր կազմակերպությունների հետ:

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

«Արտկոնցեպտ»-ը զբաղվում է մշակութային ձեռնարկների, միջոցառումների կազմակերպմամբ և ոչ միայն: Կազմակերպությունը ինքնաարտահայտվելու ու սեփական արվեստը Հայաստանում և արտերկրում ներկայացնելու հնարավորություն է տալիս հայ ստեղծագործողներին։ Միաժամանակ կազմակերպությունը արվեստի տարբեր ճյուղերը միավորող գործառույթ ունի: Արմեն Մանասյանը նշում է, որ իրենց ծրագրերի մեծ մասն այդ սկզբունքով են իրականանում:

-Մեր հիմնական պրոդուկտներից մեկը` «Օպուս» միջազգային փառատոնը, որն արդեն ունեցել է չորս համերգաշրջան՝ Մոսկվայում, Փարիզում, Երևանում, համարվում է երաժշտական փառատոն, բայց սկզբունքի համաձայն իր մեջ ներառում է արվեստի այլ ճյուղեր ևս: «Ձեռք ձեռքի» փառատոնն էլ բացառություն չէ. այստեղ ունենք կերպարվեստ, լուսանկարչություն, կինո, երաժշտություն և փորձում ենք արվեստի համադրման համար հարթակ ստեղծել: Մենք չենք ցանկանում շեշտել ներառականության սկզբունքը։ Ցանկանում ենք, որ մասնակցեն բոլոր երեխաները՝ անկախ առողջական խնդիրներից ու այլ պայմաններից: Նրանք այստեղ հնարավորություն կունենան արտահայտվելու, իրենց տաղանդն ու ընդունակությունները ցուցադրելու, բեմ դուրս գալու»:

Փառատոնն անցկացվում է արվեստի 7 ճյուղերը ներկայացնող ոլորտներում` երաժշտություն, նկարչություն, քանդակագործություն, դեկորատիվ-կիրառական արվեստ, լուսանկարչություն, թատերարվեստ, կինոարվեստ:

Փառատոնի ընթացքում արդեն իսկ կազմակերպվել են մի շարք միջոցառումներ` արվեստի տարբեր ոլորտներում։ Կինոդիտումներ, թատերական ներկայացումներ, ինտերակտիվ հանդիպումներ ու վարպետության դասեր․ սրանք հնարավորություն կտան երեխաներին բացահայտելու սեփական ու արտաքին աշխարհը, ճանաչելու միմյանց ու գնահատելու։

Երեխաների՝ աշխարհը ճանաչելու փորձերից մեկն էլ նրանց նկարահանած ֆիլմերն են։ «Մանանա» կենտրոնի սաները իրենց վավերագրական ֆիլմերում հաճախ են անդրադարձել հաշմանդամություն ունեցող անձանց, բայց ոչ միայն նրա համար, որ ցույց տան նրանց խնդիրները, այլ որովհետև նրանք ոգեշնչման աղբյուր են եղել երեխաների համար։

«Մանանա» կենտրոնի ֆիլմերի ցուցադրությունը երկրորդ կինոդիտումն է փառատոնի շրջանակներում։

«Ձեռք-ձեռքի» մանկապատանեկան արվեստի փառատոնը կշարունակվի հաջորդ շաբաթ ևս։ Դեկտեմբերի 3-ին՝ Հաշմանդամների միջազգային օրը, ՄԱԿ-ի Հայաստանյան գրասենյակում տեղի կունենա փառատոնի փակման արարողությունը։

Անի Ավետիսյան

Անի Հարությունյան

Media moving forward, Ավստրիա, Օր 5

Դե ինչ, շարունակվում է Դիանայի, Մարիամի ու Անետայի օրագիրը «Media moving forward» ծրագրի մասին` Ավստրիայի Գրաց քաղաքում: Ամեն առավոտ արթնանալիս սպասում եմ, որ պատուհանից դուրս նայելով կտեսնեմ սպիտակ ձյան շերտ: Այսօր, ինչպես և մնացած չորս օրերին, ձյուն չկար:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Այսօր փառատոնի փակումն էր: Սակայն մինչև գալա համերգն ու մրցանակների շնորհումը, Գրացի կիրառական գիտությունների համալսարանի մեծ դահլիճում դեռ շատ բան պետք է անեինք:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Մեզ հյուր էին եկել տարբեր ոլորտներ ներկայացնող մի շարք մասնագետներ, որոնց հետ միասին պետք է փորձեինք խնդիրներին լուծումներ գտնել: Նրանցից յուրաքանչյուրը նստած էր կլոր սեղանի շուրջ, ուր մենք գնում էինք և իրենց հետ միասին փորձում խնդրին որոշակի լուծում տալ: Ամեն մեկն իր մտքերը գրեց գունավոր կպչուն թերթիկների վրա, և 15 րոպեն անցնելուն պես մենք պետք է փոխեինք սեղանն ու նստեինք մեկ այլ մասնագետի մոտ` լրիվ ուրիշ խնդիր քննարկելու համար: Այս ամենից հետո նրանք ընտրեցին երկու լավագույն լուծում, որն այնուհետև կզարգացվեր նույն ձևով, ուղղակի այս անգամ 20 րոպեանոց քննարկումներով: Իսկապես, հետաքրքիր էր գործի գիտակների հետ քննարկել այնպիսի թեմաներ և հարցեր, ինչպես օրինակ, լավ կադրեր գրավելու ու ընկերությունում պահելու միջոցներ, աշխատանքի շուկայում մրցունակ լինելու համար անհրաժեշտ հմտություններ ու աշխատակիցների միջև առողջ մրցակցություն ստեղծելու ոչ ֆորմալ ձևերը:

DSC_0006

Միջոցառման երկրորդ փուլը նվիրված էր համալսարանի ուսանողների կողմից կազմակերպված ցուցահանդեսին, որտեղ նրանցից յուրաքանչյուրն ուներ հնարավորություն իր գաղափարը ներկայացնելու հյուրերին:

Մինչև գալա համերգը դեռ շատ ժամանակ կար, և մենք որոշեցինք շարունակել հեքիաթային Գրացը բացահայտելու մեր առաքելությունը: Միանգամից չվերադարձանք հոսթել, այլ քայլեցինք լրիվ հակառակ ուղղությամբ ու հասանք մի դղյակի, որը նման չէր կյանքումս տեսած և ոչ մի ճարտարապետական կառույցի: Բարձր մետաղյա դարպասներից այն կողմ երևում էր Էգենբերգի դղյակը` շրջապատված այգով ու մառախլապատ սարերով: Դղյակի ներսում տեղադրված ցուցանակի վրա գերմաներեն գրությունից հասկացանք, որ այն համաշխարհային մշակութային  ժառանգություն է ճանաչվել Յունեսկոյի կողմից: Բախտներս բերեց. այգին մեկ ժամից նոր կփակվեր: Բերաններս բաց զբոսնում էինք այգում, քայլում դղյակի ներսի բակով ու պատշգամբով` պատկերացնելով, որ ժամանակին այստեղ միգուցե ապրել է թագավորը և ճիշտ մեզ նման քայլել այդ նույն պատշգամբով: Էմոցիաներով լի եկանք հոսթել, որտեղից պետք է շարժվեինք փակման արարողության սրահ:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Երբ համարյա հասել էինք տեղ, արդեն գուշակում էինք, թե ուր ենք գնում: Այս վայրը շատ ենք տեսել քաղաքում զբոսնելիս: Սրահը գտնվում էր բլուրի ստորոտում, քարանձավի մեջ: Գալային եկել էին բոլորը` մասնակիցներն ու ժյուրին, ուսանողները և մենք` լրագրողներս: Եկել էինք, որպեսզի աջակցենք լավագույն ծրագրերի հեղինակներին, ովքեր մրցանակներ ստացան և ճանաչվեցին European youth award-ի լավագույններից լավագույնը:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Դե իսկ վերջում երաժշտություն, պարեր, ուրախ ժամանց: Եվ երբ դուրս եկանք, գետինը խոնավ էր, և տեղ-տեղ սպիտակ հետքեր էին երևում: Գրացում ձյուն էր եկել:

annaTumanyan

Իմ ուղեկիցը

-Դըմփ, դըմփ, դըմփ…

Ու այսպես ամեն բացվող առավոտ, երբ ես դուրս էի գալիս տնից, լսելով այս ոտնաձայները՝ իսկույն պաշտպանված էի ինձ զգում։
Մի տարի կլինի։ Դեռ նոր էր սկսվել ուսումնական տարին, սև ու սպիտակ հագուստներ, զանազան պայուսակներ, ճիչեր, երգեր, նույնիսկ՝ տխուր դեմքեր։ Մի սովորական օր ութն անց քառասուն ես դուրս եկա տնից։ Միանգամից ականջակալներս դրեցի ու պատրաստվում էի արդեն միացնել երաժշտությունը, բայց լսվեց.

-Դըմփ, դըմփ, դըմփ…

Վախից քարացա։ Թեթևակի շրջվեցի, տեսա մի մեծ շան. ամբողջովին շագանակագույն, խոշոր ականջներով, սև աչքերով։ Նա արագ քայլերով մոտենում էր ինձ։ Սիրտս քիչ էր մնում կանգ առներ։ Ի դեպ, ես սարսափելի վախենում եմ շներից, մանավանդ՝ փողոցի։ Շատ էի հեռացել տնից, այլևս ճար չկար. պետք է կա՛մ շարժվեի, կամ էլ… Սկսեցի դանդաղ քայլել՝ ցույց տալով իբրև ոչինչ չի եղել։ Քայլերի ձայնը կամաց մոտենում էր։ Ինչքան շատանում էին դմփդմփոցները, այնքան սիրտս տակնուվրա էր լինում։ Շատ չերկարացնեմ։ Մի քանի վայրկյան անց մոտեցավ ու սկսեց հավասար քայլել. ո՛չ մի դիպչել, հաչալ ու նմանատիպ ավելորդություններ։ Երկյուղս քիչ թե շատ նվազեց։ Քայլում էի հանդարտ, բայց չէի ուզում երաժշտությունը միացնել, որովհետև իմ ֆանտազիան գերզարգացած մակարդակի վրա է։

-Ամեն ինչ հնարավոր է։ Միայն թե ցույց չտամ լարվածությունը։ Նա կզգա դա։

Անընդհատ կրկնում էի մտքումս, ու անգամ չնկատեցի, թե ինչպես հասա փողոցի ծայրը։ Ժամանակն էր ճանապարհն անցնելու։ Անսպասելիորեն շունն առաջս ընկավ և իսկույն կանգնեց փողոցի մեջտեղը։ Չհասկանալով կատարվածը՝ արագ անցա կողքով ու տեսա, որ գալիս է։ Մտորելուց հետո հասկացա, ու գրպանիցս մի կտոր շոկոլադ գտա, տվեցի իրեն։ Մտա դպրոց։

Ու այսպես ամեն առավոտ կրկնվում էր, մինչ եկավ ամառը. ամռանը հազվադեպ էի տեսնում նրան։

Ես այս տարի փոխադրվեցի ավագ դպրոցի 10-րդ դասարան. նոր ճանապարհ, նոր դպրոց, նոր շրջապատ, ուսուցիչներ։ Գրեթե մոռացել էի շան մասին, երբ հոկտեմբերյան առավոտներից մեկին տնից դուրս գալուն պես տեսա նրան։

-Ինչքա՜ն է մեծացել։

Իսկապես նա այնքան ծերացել էր, ու քայլերն էլ շատ դանդաղ էին և փոքր։ Այդ օրվանից հետո մեկ-երկու անգամ եմ տեսել, ոչ ավելի։

Մտածում եմ՝ մի՞թե որևէ անծանոթ նման քայլի կգնար ինձ համար ամեն առավոտ՝ վտանգի տակ դնելով կյանքը։

Հաճախ միայնակ մնացած մարդկանցից ոմանք էլ ուզում են բարություն անել, թեկուզ՝ անծանոթին։ Մեր օրերում նման մարդկանց կարիքը շա՜տ է զգացվում։

Media moving forward, Ավստրիա, օր 4

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

IT-ն ամենևին էլ գումար աշխատելու մասին չէ…

-Ի՞նչ եք դուք պատկերացնում, երբ ասում եք Սիրիա` պատերազմ, մահ: Հուսով եմ, որ այս ծրագրիը կօգնի ձեզ, որ դուք Սիրիան պատերազմի փոխարեն արվեստի և ազգային հին մշակույթի հետ ասոցացնեք:

Եթե Դիանայի օրագիրը արդեն կարդացել եք, երևի գիտեք Shaqi shop –ի մասին, թե ինչպես են Հորդանանից սիրիացի և հորդանանցի տաղանդավոր արհեստավորների աշխատանքները հավելվածի միջոցով վաճառում: Բայց կարևորը գիտե՞ք որն է, որ այս և մնացած բոլոր «European Youth Award»-ի մասնակից ծրագրերը ուղղակի բիզնես չեն: Դրանցից յուրաքանչյուրը իր մեջ որոշակի ուղերձ է պարունակում, որը միտված է մեզ շրջապատող միջավայրը ավելի լավը դարձնելու: Կարծում եմ մեզանից յուրաքանչյուրը Shaqi shop-ի պրեզենտացիայից հետո, Սիրիան երեք տաղանդավոր երիտասարդների հետ կկապի, տղաների, ովքեր իրենց երկրի մշակույթի կրողներին հնարավորություն են տալիս աշխատելու, և իրենց արվեստը ամբողջ աշխարհում տարածելու համար: Հենց սա է նորարարությունը ինձ համար: Անել այնպիսի բան, որը կհեղափոխի մարդկանց աշխարհայացքը:

Այսօր սովորելու և սեփական մտքերը ավելի ամփոփ  դարձնելու օր էր:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Նորարար գաղափարներով որգեշնչված երիտասարդներ շրջանաձև նստում են կողք- կողքի և փորձի  փոխանակում են անում: Յուրաքանչյուր շրջանում նստում ես ընդամենը 10 րոպե, փորձելով մի մեծ ինֆորմացիոն բազա պահել գլխումդ: Ու իրականում դա անելը ահագին բարդ էր, որովհետև յուրաքանչյուր խոսնակ տարբեր պրոյեկտների մասին էր պատմում: Հաջորդ քայլը սեմինարներն էին, որտեղ մենք ընտրության հնարավորություն ունեինք` մասնկացել այն սեմինարին, որին ուզում ենք: Ես «UX Design Tactics Bootcamp» սեմինարին մասնակցեցի, ծանոթանալով Գերմանիայում տեղի ունեցած ֆուտբոլային առաջնության համար արված աշխատանքներին:

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Սեմինարից հետո վերադարձանք մեծ դահլիճ, որտեղ մասնակիցները պետք է իրենց ծրագրերը ներկայացնեին: Չնայած նրան, որ բոլոր ծրագրերին արդեն ծանոթ էի, միևնույնն է, օրվա այս հատվածը ամենատպավորիչն էր: Որովհետև միայն այստեղ ու այդ պահին կարող էի Boxwise ծրագրի հեղինակի` բարձրահասակ հույն տղայի, անհանգիստ շունչը լսել, որովհետև ժյուրիի անդամները հարցեր էին տալիս, ու այդ բավականին վստահ թվացող երիտասարդը շատ անհանգիստ էր ու մտքերը պետք է իմի բերեր, որ պատասխաներ: The ifs-ի խաղալիքների ցուցադրությունն էր շատ հետաքրքիր: Այդ խաղալիքները իրենցից ռոբոտներ են ներկայացնում, որոնց միջոցով 3-4 տարեկան երեխաները կարող են ծրագրավորում սովորել: Իրականում The ifs-ը ամենահետաքրքիր ծրագրերից մեկն էր ինձ համար:  Ու վերջապես,  կարևոր էր UMix Music App-ի աշխատանքը գործնակում տեսնելը, որովհետև նախորդ օրը հենց այս հավելվածի հեղինակի՝ Kenneth Au-ի հետ էի հարցազրույց արել: Եթե The ifs-ը ամենահետաքրքիրներից էր, ապա UMix Music App-ը մասնակից ծրագրերից ամենասիրելին դարձավ: Սա լավ հնարավորություն է երաժշտություն գրելու մասին երազողների համար: Եթե սովորական պայմաններում, երաժշտություն գրելու համար պետք է ինչ-որ երաժշտական գործիքի տիրապետես, ապա այս հավելվածը հարթակ է դառնում երաժշտական կրթություն չունեցող, բայց տաղանդավոր երաժիշտների համար: Կարևոր է միայն այն, որ երաժշտությունը գլխումդ հնչի, մնացած աշխատանքը հավելվածը վերցնում է իր վրա: Մտածում եմ, որ այս հավելվածը ներբեռնելու դեպքում ես մի շաբաթում ամբողջական սկավառակ կարող եմ թողարկել, որովհետև անընդհատ տարբեր երաժշտություններ են գլխումս պտտվում: Լավ, գովազդ էլ չեմ անում, ուղղակի ուզում եմ ասել, որ վաղը Հոնկոնգի տղաների հաղթանակին եմ սպասելու…

Hayk Qalantaryan

Ես խառնվում եմ հասարակությանը

Ես ուսանող եմ՝ մեկը այն ուսանողներից, որոնք ամեն օր մտնում են համալսարան ու նոր գիտելիքներով հարստանում, բայց այնպիսի մեկը, որը դասերից հետո չի վազում տուն` մի բաժակ սուրճով օրը շարունակելու և երիտասարդական եռանդը ձեռքից բաց թողնելու, այլ գիտության քաղցրությունը զգալուց հետո մխրճվում է հասարակության մեջ, դառնում հասարակության ոչ թե մի մասնիկը, այլ ինքնին հասարակությունը, իսկ մխրճման արագությունը մղում է դառնալու շարժիչը հասարակության:

Մարդկային կյանքը նման է անդադար կրկնվող իրադարձությունների մի շղթայի, որ հաճախ տրտում և անհետաքրքիր է դարձնում ներկան: Ակամա մենք հետ ենք նայում մեր անցած օրերին և հանկարծ նկատում, որ հիշողության մեջ պահպանվել են առանձին դրվագներ. որևէ տոն, ուրախության յուրահատուկ պահ, գուցե որևէ տխուր հիշողություն, որոնք ճանկռում են մեր հոգին… Հասկանալով, թե քանի-քանի օրեր, իրար ձուլվելով և վերածվելով միապաղաղ զանգվածի, դուրս են մղվել մեր հիշողությունից, և որքա՜ն ժամանակ ենք կորցրել մենք, որքա՜ն հնարավորություններ` մեր և մեր դիմացինի կյանքը առավել գունեղ դարձնելու, ես գիտակցեցի, որ ժամանակն է գործել: Գործել հանուն ընդհանրական գործի:
Որքան էլ զարմանալի է, այս միտքը այցելեց ինձ 13-14 տարեկան հասակում: Այդ ժամանակ ես չգիտեի՝ ինչ ասել է կամավորություն, ինչ հնարավորություններ ու առավելություններ է տալիս այն, մինչդեռ այժմ շռայլորեն կիրառում եմ այն ամեն հնարավոր պահի: Արդարև ես հիմա էլ չեմ ընկալում այդ բառերի իմաստը: Ըստ իս, այն ամենը, ինչ մենք համարում ենք բարեգործություն, իրականում մարդկայնություն է շրջապատի նկատմամբ, կարեկից վերաբերմունք դրսևորելու պարզագույն միջոց:
Փոքր տարիքում գյուղի երեխաներս իրար էինք օգնում անշահախնդրորեն. մենք պաշտպանում էինք մեզնից թույլին, բարեկարգում դպրոցը, մեր բակը, օգնում ճերմակ մազերով ու երկար հյուսքերով տատիկներին և ալևոր ծերունիներին` վար ու ցան անել մի քանի խնձորի կամ կոնֆետների դիմաց: Եվ պատճառը այդ ամենի ամենևին էլ ուտելիքները չէին, այլ տատիկների ու պապիկների ջերմ ու պայծառ ժպիտը, իրենց քաղցր խոսքն ու լոկ մի համբույրը մեր պարզ ճակատին: Մենք չէինք անվանում դա բարեգործություն, և դա մեզ ոչ ոք չէր սովորեցրել, և երևի թե մեր ճիշտ քայլերն էլ սկսվեցին այդտեղից, երբ մեր արարքները դիտարկեցինք որպես պարտք, ոչ թե բարեգործություն:
Երբ ավելի մեծացա, հասկացա, որ կան մարդկանց օգնելու բազմաթիվ արդյունավետ միջոցներ, և անդամագրվեցի բազմաթիվ կազմակերպությունների և կամավորական ծրագրերի, իսկ հիմա կյանքս առանց այդ ծրագրերի դժվար է պատկերացնել: Նպատակն էլ մեկն էր. օրը գեթ մեկ անգամ տեսնել մի շնորհակալ ժպիտ, մի թախծից ազատված աչք, մի նոր ձևավորված անհատ: Օրերս ավելի ու ավելի գունավորվեցին: Ես զգացի, որ ապրում եմ ոչ միայն ինձ համար, և կյանքս էլ այլևս միայն ինձ չի պատկանում: Եվ հենց այս փորձառություններն էին, որոնք եղան նպաստող խթաններից մեկը մասնագիտական աճի, գիտական գործունեության և նոր ձեռքբերումների:
Ես խառնվում եմ հասարակությանը, բայց չեմ փորձում երբևէ խառնել հասարակությունը:
Ես պարզապես մեկն եմ, կամ էլ` մեկնումեկը:

ani beglaryan

Գրքեր, գրքեր ու էլի գրքեր…

Որքան ինձ հիշում եմ, շատ եմ սիրել գրքերի հետ կապված ամեն-ամեն ինչը՝ գրքի հոտից մինչև նկարազարդումը։

Երբ ասում են` գիրք, առաջինը մտքիս է գալիս իմ գիրք գնելու արարողությունը։ Բավականին երկար տևող պրոցես է, հիմնականում ինձ հետ երկու անգամից ավելի չեն գալիս գիրք գնելու։ Ես միշտ գնում եմ ընդամենը մեկը գնելու մտադրությամբ: Մինչև գնալը արդեն ունեմ հատուկ «ցանկալի գրքերի» ցուցակ, չնայած միշտ չէ, որ գնված գրքերը նախապես գրված ցուցակի մաս են լինում։ Գրախանութում նախ ընտրում եմ 5-ից ոչ պակաս գիրք, հետո մանրամասն ուսումնասիրում ու համեմատում դրանք, փորձում եմ քանակը մի կերպ կրճատել։ Վերջում դուրս եմ գալիս մի քանի գրքով, բայց երբեք ոչ մի հատով։ Ախր, շա՜տ լավն են։ Ընկերներիս համար չափազանց հոգնեցուցիչ գործընթաց է։ Գրախանութ մտնելիս` գրքերի մեջ եմ խորանում, իսկ ժամանակը սահում է մի փոքր ավելի արագ, քան մտքերս։
Եթե կարծում եք, որ վերջ, արարողությունն ավարտված է, ապա ստիպված եմ հուսախաբ անել։ Ոչինչ չի փոխարինի նրան, ինչ զգում եմ գրախանութից նոր գրքերով դուրս գալիս։ Գնելուց հետո մոտիվացված վազում եմ տուն ու հիացած նայում գրքերիս, հետո ուսումնասիրում դրանք, ընտրում մեկը, բացում ու սկսում կարդալ…

Որքան հրաշալի են գրքերը։ Կյանքում հանդիպող բազմապիսի խնդիրների մասին նախապես տեղեկանում ես գրքերից, ու երբ առերեսվում ես դրանց, դու արդեն գիտես լուծման բանաձևը։
Գրքերի մի աշխարհ կա, որ ուզում եմ կարդալ։ Մի ժամանակ երազում էի կարդալ աշխարհի բոլոր գրքերը։ Իսկ հիմա դասերի ու քննությունների մեջ գտնվող Անին նույնիսկ չի կարողանում մեկը ավարտին հասցնել:

Դե լավ, քանի ազատ ժամանակ ունեմ, գնամ «Harry Potter and the Goblet of Fire» կարդամ։ Երևի ինչքան էլ մեծանամ, չեմ դադարի սիրել Ռոուլինգի կախարդական աշխարհը: