Մի ամիս է` ուզում եմ այս դեպքի մասին գրել, պատմել, չի ստացվում։ Կարդա ու հետո ինձ բացատրիր՝ ինչո՞ւ չէի կարողանում գրել։
Ինձ տուն բերող ու տնից էլ կենտրոն հասցնող ավտոբուսը մեկն է: Անգիր գիտեմ բոլոր վարորդներին ու իրենց վարելու ձևը, գիտեմ՝ որ վարորդի դեպքում քանի րոպե կուշանամ, որ վարորդն է պարտադիր ռադիո լսում, որ վարորդն է առհասարակ վատ լսում ու կանգառներում չի կանգնում, ու վերջապես՝ որ վարորդն է իմ ամենասիրելին, ում ավտոբուսում միշտ հետաքրքիր դեպք է լինում՝ պատմելու, գրելու աստիճան հետաքրքիր։
-Ծերանոցի մոտ կկանգնեք, վարորդ ջան,- բարձր, ամբողջ ավոտոբուսով մեկ լսելի ասաց սպիտակահեր պապիկը։
-Երեք կանգառ կա դեռ, պապի, համ էլ ո՞նց, իջնո՞ւմ ես, երեկ ասեցիր՝ վաղը հետդ կպտտվեմ։
Մտածեցի․ «Պապիկի հետ ծանոթ են փաստորեն, կամ էլ նույնիսկ մտերիմ են»։
-Չեմ մոռացել ասածս, բայց երեք կանգառ հետդ գամ՝ հերի՞ք չի։ Հետդ պտտվեմ որ ի՞նչ, մեկ ա՝ Երևանից էն կողմ չես գնում, սկի Շուշի չես հասնում։
Վարորդը դիմապակու հայելուց ժպտաց պապիկին։ Ինձ թվաց՝ ամբողջ ավտոբուսը ժպտաց, ավտոբուս չնստած մարդիկ էլ ժպտացին։
Էն ասված երեք կանգառից առաջինին հասանք։
-Ըհը, հիվանդանոցի կանգառն ա, ժողովուրդ ջան, իջնող չկա՞։
Լսվեցին՝ չկա, չկա։
-Երեք «վարիանտ» կա․ կամ հիվանդ չեք, կամ հիվանդ բարեկամ չունեք, կամ էլ՝ հիվանդատես գնալու «զահլա» չունեք,- էլի շատ բարձր ասաց պապիկը։
Ժպտացի, բայց կիսաթախծոտ մի բան զգացի։
Երկրորդին հասանք։
-Ըհը, էս էլ եկեղեցու կանգառը․ իջնող կա՞։
-Այո, կանգնեք,- ասաց մի կին։
Կնոջ իջնելուց հետո պապիկն ասաց․
-Մի վարիանտ․ ընդամենը մի աղոթող կա։
Երկար լռություն էր մինչև հասանք երրորդ կանգառին։
-Այ, էս իմ կանգառն ա,- դառնալով ժողովրդին՝ ավելացրեց,- չեմ հարցնում, միակ իջնողը ես եմ,- դառնալով վարորդին,- էս կոնֆետները ստացի, ես իջա, վաղը կհանդիպենք։
-Շատ ես տվել, պապի,- ասաց վարորդը լրիվ լուրջ։
-Հա՞, դե լավ, երկու հոգու ստացի, մեկն էլ Սերժ Սարգսյանի տեղը, վերջում կիջնի։
Բոլորը ծիծաղեցին, բայց ես՝ չգիտեմ։ Զգում էի, որ հենց մի հատ թարթիչներս իրար անեմ, լացս կգա էս երեք կանգառների ու չիջնելու «վարիանտների» համար։
Այս տարի թվապատվե՞լ ես, ո՞չ, սկսենք։
Մանկուց միշտ շատ եմ սիրել «թղթե նամակ» հասկացողությունն ու երևույթը, չնայած նրան, որ երբևէ նման նամակ չէի ստացել ու չէի գրել որևէ մեկին։ Էդպես սպասելով էլ իմ «թղթե նամակին», անցան տարիներ, մեծացա, անցա զինվորական ծառայության։ Ծառայության ժամանակ իմ՝ մանկությունից սիրելի երևույթն ավելի սրտին մոտ է լինում․ ստանալ նամակ հարազատից, ընկերոջից, սիրելի մարդուց ու մեզանում նաև անծանոթ հայրենակիցներից, ովքեր յուրաքանչյուր զինվորի համարելով իրենցը (խոսքս իհարկե ոչ թե նյութապես-ֆիզիկապես իրենցը լինելու մասին է, այլ հոգեպես) անանուն նամակ են գրում հայ զինվորին։ Ինձ էլ ծառայությանս դեռևս ոչ այնքան երկարատև ընթացքում, իմ հարազատներից ու ընկերներից շատերն են փորձել նամակ ուղարկել, սակայն ինչ-ինչ պատճառներով չի ստացվել կամ չի հաջողվել ինձ հասցնել նամակը։ Բայց արի ու տես, որ հանգամանքներն ինձ համար այլ բան էին նախապատրաստել։ 
Երեք հարյուր յոթանասուն հազար. սա այն մարդկանց թիվն է, որ արտագաղթել է Հայաստանից նախորդ կառավարության շրջանում: Իսկ քանի՞սը դեռ կարտագաղթեին, եթե չլինեին վերջին իրադարձությունները, որոնց արդյունքում փոխվեց քաղաքական իրադրություն, իշխանություն, կառավարություն, փոխվեցին շատ ու շատ բաներ: Այս հարցի պատասխանը ես չգիտեմ, բայց փոխարենը գիտեմ մեկին, ում համար նշածս փոփոխությունները առիթ հանդիսացան վերանայելու սեփական որոշումները երկրից գնալ-չգնալու հետ կապված:
