Ես արդեն սովորում եմ 1-ին կուրսում, սակայն ինձ հանգիստ չի տալիս 12-ամյա կրթության մասին միտքը, որը հասունացավ սկսած 9-րդ դասարանից։

Երբ ընդունվեցի առաջին դասարան՝ աշակերտներն ավարտում էին 10-րդ դասարանն ու ընդունվում էին համալսարան, իսկ մենք սկսեցինք սովորել 12-ամյա կրթական համակարգով։ Ըստ իս՝ այս համակարգը չունի ոչ մի դրական կողմ։

Հիմա կխոսեմ բոլոր այն ուշագրավ դեպքերի մասին, որոնք հասցրել եմ ֆիքսել այս երկար ու ձիգ տարիների ընթացքում։ Թերևս ամենամեծ թերությունն այն է, որ աշակերտները 9-րդ դասարանից հետո տեղափոխվում են ուրիշ դպրոց։ 1-9-րդ դասարաններում երեխաները մեծանում են միասին, ճանաչում են իրար, դառնում մի ընտանիք, ունենում են շատ լավ հարաբերություններ ուսուցիչների հետ, որոնց աչքի առաջ մեծացել են և գալիս է մի օր, երբ երեխաները թողնում են այդ ամենն ու գնում են նոր և խորթ շրջապատ, որն, ի դեպ, հոգեբանական մեծ խնդիր է երեխայի համար։ Երկու դպրոցներում, որտեղ ես սովորել եմ, պատկերը եղել է սարսափելի և տհաճ․ ուսուցիչներ, որոնք դասաժամ են անցկացնում ուղղակի գումար ստանալու համար, կարևոր չէ՝ երեխային գիտելիք տալիս են, թե ոչ, կամ երեխան առհասարակ դասը լսում է, թե ոչ։ Ինքս լինելով դպրոցի շրջանավարտ՝ կփաստեմ, որ կան այնպիսի աշակերտներ, որոնց հետ ուղղակի հնարավոր չէ դաս անել։ Նրանք ոչ միայն դասը չեն լսում, այլև խանգարում են մյուսներին, և ուսուցիչները չեն կարողանում դասը վարել։ Մեկ այլ տհաճ իրավիճակի ականատես եղա, երբ ուսուցիչը ականջ էր դնում դասարաններում կատարվող դեպքերին, որպեսզի իրավիճակը հայտնի տնօրենին։ Այդ և մի շարք այլ դեպքեր տեսնելուց հետո աշակերտն ուղղակի չի կարող հաճույքով բացել դպրոցի դռները։

Մեկ այլ պրոբլեմ՝ վերացնել կոռուպցիան կրթական ոլորտում։ Մի՞թե դա հնարավոր է։ Կարծում եմ՝ ոչ, քանի որ միշտ էլ լինելու են այնպիսի աշակերտներ և ուսանողներ, որոնք տալու են գումար, և միշտ հայտնվելու են այդ գումարը վերցնողներ։

12-ամյա համակարգը սխալ և ոչ արդյունավետ եմ համարում, քանի որ ավագ դպրոց հասկացողությունը ոչ մի նոր և օգտակար գիտելիք չի տալիս, և ընդհակառակը՝ խանգարում է պարապմունքներին։

Հուսով եմ, որ եթե ոչ մենք, ապա մեր երեխաները կստանան պատշաճ կրթություն։