Գրեթե 8 ամիս է` թղթակցում եմ 17.am-ին: 17.am-ը իմ կյանք մտավ այնպիսի արագությամբ, որ չհասցրեցի նկատել: Նրանց հետ ծանոթությունս եղավ այն ժամանակ երբ 6-րդ ժամ դասին էինք նստած, ու տնօրենը մտավ դասարան և ասաց, որ 9-12-րդ դասարացիններին ուզում են ինչ-որ մարդիկ տեսնել: Մտքիս մեջ ասացի` ի՞նչ պիտի լինի որ: Մնացած ծրագրերի նման պիտի գան ու հավետ անհետանան: Սակայն երբ հանդիպեցինք նրանց հետ, ու մեզ ներկայացրին ծրագրի մասին, միտքս անմիջապես փոխվեց: Երբ ցույց էին տալիս մեր հասակակիցների նկարահանած ֆիլմերը, ուղղակի ապշած էի մնացել: Երբ նրանք գնացին, ամբողջ 7-րդ ժամը ինքս ինձ պատկերացրել եմ ֆիլմ նկարելիս կամ, ասենք, իմ նյութերը այդ կայքում տեղադրված: Տուն հասնելուն պես 17.am-ին նամակ գրեցի, որ ես ուզում եմ դառնալ պատանի թղթակից: Հաջորդ օրը նամակ ստացա, որ պետք է 2 շարադրություն գրեմ` « Ինչն է ինձ հուզում» և « Իմ մասին»: Այդ ժամանակ դեռ նյութը և շարադրությունը չէի տարբերում իրարից: Շարադրությունները ուղարկելուց մի քանի օր անց ստացա նամակ, որ ես անցել եմ նախընտրական փուլը և պիտի մասնակցեմ մեդիա դասընթացին: Դասընթացի օրերին իսկապես իմ ամենաառաջին նյութս՝ «Խաչմերուկը», հայտնվեց կայքում: Այս դասընթացի ժամանակ ուսումնասիրեցինք կինոն, ֆոտոն և լրագրությունը, սովորեցինք գրել մեր առաջին նյութերը, լուսանկարել և հասկանալ, թե ինչպես է ստեղծվում ֆիլմը:

Դասընթացից հետո ես անընդհատ հոդվածներ էի ուղարկում, ուրախանում, երբ հոդվածներս տեղ էին գտնում կայքում:

Նրանց հետ հաջորդ հանդիպումս եղավ մեդիա ճամբարի ժամանակ, երբ Հայաստանի 10 մարզերից և Երևանից հավաքված երեխաների հետ մեկնեցինք Աղվերան, որպեսզի ավելի հմտանանք կինոյի, ֆոտոյի և լրագրության ոլորտներում: Ապրեցինք իսկապես ստեղծագործական հրաշալի շաբաթ. Ամեն օր նկարահանում, ֆոտոարշավ, հանդիպումներ, վարպետության դասեր… Չնկատեցինք` ոնց անցավ ժամանակը, ոնց եկավ բաժանման պահը…

Ես ուրախ եմ որ թղթակցում եմ 17.am-ին: