-Տատի, դու ինչ-որ հետաքրքիր պատմություններ գիտե՞ս, կարա՞ս մի բան պատմես։

-Հա, էս պատմության մասին պապդ էր մի 35 տարի առաջ հոդված գրել, տենց գիտեմ։ Ստեփանավանըմ մի ռուս կնիկ ա ապրելուց էղել։ Իրա սաղ էրեխեքը, արդեն չորրորդն էր, մահանըմ էին, ու իրան խորհուրդ են տալիս, որ միակ ձևը մի ուրիշ առողջ կնոջ էրեխու հետ իրա էրեխուն փոխելն ա։ Ու էնա, տենց էլ անըմ են։  Ռուսի էրեխեն փոխըմ են մի հայ կնոջ էրեխու հետ, բայց էս հայն զգըմ ա, որ սա իրա մյուս էրեխեքին հեչ նման չի։

Հայ ընտանիքի էրեխեն, որ մեծանըմ ա, մանկապարտեզըմ անընդհատ ճնշըմ են, ասըմ են. «Ռսի ես նման, ռսի ճուտ ես, քու մերը քեզ թողել ա գնացել»։ Դե, փոքր քաղաք ա, ոչ մի բան գաղտնի չի մնըմ, համ էլ հո՞ էդ մի հոգու ձեռով չի արվել։ Էրեխեն էլ գալիս, տանը ազդված ասըմ ա. «Մամա, էդ ճի՞շտ ա, որ ինձ ուրիշի հետ են փոխել», մերն էլ ասըմ ա. «Չէ, ճիշտ չի, ուղղակի դու յուրահատուկ ես, ախպերներիդ նման չես, դրա համար են տենց ասըմ»։ Բայց էս կինն էլ ա կասկածըմ, հիշըմ ա, որ ծնվելու օրը հետը մի ռուս էլ ա էղել, ու որ մանկապարտեզըմ տենըմ ա էն ռուս ընտանիքի էրեխուն, տենըմ  ա, որ նա ավելի շատ ա իրան ու իրա էրեխեքին նման, երկար նայըմ ա, մանկապարտեզի ճաղերի արանքով էրեխու թաթիկը բռնըմ ա, սիրըմ. մոր սրտով զգըմ ա, էլի։ Էն ռուս կնիկը, որ իմանըմ ա, արգելըմ ա, հետո էլ էնա հավաքվըմ են, գնըմ Ռուսաստան։

Էս հայ ընտանիքի տղեն, որ մեծանըմ ա, արդեն բանակ գնալուց առաջ վայենկոմատըմ հետաքրքրվըմ ա, իմանըմ ա, որ իրա ծնվելու շրջանըմ ըտեղ մի ռուս զինվորական ա էղել։ Հասցեն իմանըմ ա, ու որ ծառայըմ-վերջացնըմ ա ու գալիս ա տուն, որոշըմ ա էդ հասցեով գնա, տենա՝ տենց մարդ կա, թե չէ։

Գնըմ ա, դուռը ծեծըմ, իրա իսկական մերն ա բացըմ, հենց տենըմ ա տղուն, հասկանըմ ա, թե ով ա, ոնց որ  խուճապի ա մատնվըմ էլի, ասըմ ա. «У меня кроме Анатолика другого сына нет!», ու դուռը փակըմ։ Էս տղեն էլ արդեն հասկանըմ ա, որ իրոք էդ իրա մերն էր, բայց թողըմ գալիս ա Հայաստան։

Ռուս կնիկը էդ ներվային ցնցումից ծանր հիվանդանըմ ա ու մեռնըմ։ Բայց մեռնելուց առաջ իրա տղին կանչըմ ա, սաղ խոստովանըմ։

Էդ դեպքից 7 տարի ա անցած ըլնըմ, ռուս ընտանիքի տղեն՝ Անատոլիկը, գալիս ա Հայաստան, էդ վախտ արդեն 25 տարեկան ա էղնըմ։ Հարցնըմ ա Դոլմազյանների ընտանիքին, ասըմ են, որ հա, կա, նշանավոր ընտանիք ա։ Գալիս ա, գտնըմ ա տունը։ Իրա իսկական ընտանիքըմ իրանց կորած տղուն քեֆ-ուրախությունով ընդունըմ են, էս հայ ընտանիքի տղեն էլ իրան վատ ա զգըմ, որ իրա մերն իրան վատ ընդունեց, հլը հայը ոնց ա իրա կորած էրեխուն դիմավորըմ։ Ասըմ ա. «Ուրեմն ես իմ մորը պետք չեմ էլ էղել»…