Նելլի Գրիգորյանի բոլոր հրապարակումները

ԱՐԴԵՆ 7-ՐԴ ՕՐՆ Է` ԱՐՑԱԽԸ ՇՐՋԱՓԱԿՎԱԾ Է ԹՇՆԱՄՈՒ ԿՈՂՄԻՑ

Բերձորն իմն էր, ես՝ Բերձորինը

 

Վերջին տարիներին սկսել էի Բերձորն ամուր պատանեկական սիրով սիրել: Բերձորն իմն էր դարձել, ես՝ իրենը: Ու մինչև վերջին պահը, արմատներս հողին ամրացրած, ես Բերձորում էի: Եթե ոչ ես, ապա սիրտս Բերձորինն էր, միտքս ու ուղեղս միայն Բերձորն էին: Բերձորն արդեն իմ երազանքների քաղաքն էր դարձել: Միգուցե ես էլ իր երազանքների պատանի բնակիչն էի դարձե՞լ: Այդ արդեն այժմ չգիտեմ, չհասցրի հարցնել… Չհասցրի:

Ես շատ բան չհասցրի: Ես չհասցրի հրաժեշտ տալ հող ու ջրիս, ես չհասցրի վերջին անգամ տանս նայել, որովհետև վստահ էի՝ սա հրաժեշտ չէ:

Ես չհասցրի հավաքել հիշողություններս ու ճամպրուկումս տեղավորել: Մարմինս անզգայացել էր, հոգիս ցավից լռել, միտքս՝ բթացել: Միայն հետո ես հասկացա՝ ինչ եմ կորցրել. տուն, ընկերներ, հայրենիք… Եվ այս ամենը ես գուցե փուչ համարեի, եթե հայրենիքս չլիներ: Ես գուցե կարողանայի ներել ճակատագրին, եթե հայրենիքս չլիներ:

Իսկապես, հայրենիք կորցնելը սարսափելի բան է, ավելի սարսափելի, քան քո տեսած բոլոր սարսափ ֆիլմերն ու դրանցից եկած այդ դատարկ զգացումները: Հիմա ես ոչինչ չեմ զգում, որովհետև զգացմունքներս Արցախում մնացին:

Հիմա ես էլ ոչ մի տուն, ոչ մի դպրոց, ոչ մի դասարան, ոչ մի արև ու ոչ մի երկինք չեմ ընդունում, որովհետև իմն Արցախում է: Ու քանի տարի էլ անցնի, ինձ հասնող արևի մեջ ես Արցախն եմ տեսնելու, երազներիս մեջ Արցախում եմ լինելու ու լուրթ երկնքի պարզության մեջ ես իմ խաղաղ երկիրն եմ տեսնելու:

Եվ վստահ եմ՝ մի օր էլ, ինչպես առաջին անգամ, ես քաղաքիս գիրկն եմ վազելու՝ մանկացած, ու արցունքոտ աչքերով ծածանվող Հայոց Եռագույնն եմ տեսնելու:

Մայիս, 2021

Nelli Grigoryan

Իմս իմ սրտումս ա մննան

Իմ այս ստեղծագործությունը ձեզ եմ ներկայացնում սրտիս հարազատ ԱՐՑԱԽՅԱՆ ԲԱՐԲԱՌՈՎ

 

Էս վըղը, էս ճուրը վեր կա,

Լոխ իմս ա, լոխ սրտումս ա։

Վեր ծիգ տան տանին, սրտաս ըն ծիգ տլան,

Վեր պուք տան, սրտաս ըն պուք տլան,

Վեր օզին կտրին, սրտաս ըն կտրլան,

Վեր օզին մըծըցնին, սըրտըս ըն մըծըցնան։

Լհա մին կուճիր ցվցնին, սրտեսա ցավ տլան,

Լհա փորձին մուտանան, սրտաս ըն մուտըննան։

Բայց հինչքան էլ ծիգ տան, հինչքան էլ պուք տան,

Իմս իմ սրտումս ա մննան։

Իմ տօն ու տըղս, վեր տարալն, վեր թըլանալն,

Վեր ուրուր մաչ ըն պիժենալ,

Էլի սըրտըս ըն պիժենալ։

 

Այս բանաստեղծությունը գրել եմ Արցախ վերադառնալու ճանապարհին, դրա համար էլ սա իմ հուզումների ու զգացմունքների ամբողջական ու անկեղծ արտացոլումն է ….

Քաղաքի անմեռ ու անշուք գեղեցկության մեջ ես ինձ հարազատ բնություն ու ազատ լեռներ էի փնտրում: Ես ինձ կորցնելով, հայրենիք ու տուն էի փնտրում։ Ես անծանոթ դպրոցի միջանցքներում ինձ ծանոթ դեմքեր էի փնտրում։ Ես փնտրում էի, անվերջ որոնում էի, բայց այդպես էլ չէի գտնում: Ես ճչում էի, արտասվում էի, ծիծաղում ու լռում էի. բայց ոչինչ չէի գտնում։ Չէի գտնում, դրա համար էլ անցյալով էի ապրում։ Չէի գտնում, դրա համար էլ ոչինչ ու ոչ մեկին չէի ընդունում: Ու ես չէի գտնում, որովհետև գտնողներն արդեն վաճառել էին…

Բոլորն ինձ համար ատելի էին դարձել, բոլորն ինձ համար կեղծ էին:

Ես ոչ սև ու սպիտակ էի գիտակցում, ոչ սուրբ ու պիղծ, ոչ էլ ճիշտ ու սխալ։ Ինձ համար միակ ճիշտն իմ հայրենիքն էր, իմ Արցախն էր, իմ տունն ու իմ Բերձորն էր։

Երևի ես մինչև վերջ էլ չտարբերեմ այդ ճիշտն ու սխալը ու մինչև վերջ էլ չգիտակցեմ զայրույթի պահին արտասանած բառերիս սխալականությունը, մինչև անդորրս չգտնեմ… Իսկ անդորրս գտնելու համար ինձ միայն խաղաղ ու ամբողջական հայրենիք է պետք։ Ինձ անկախ հայրենիք է պետք…

Ու մինչ շարունակեմ ստեղծագործել ու երազանքներիս մասին պատմել, կուզեմ, որ ինքներդ մի պահ մտածեք ձեր ու ձեր հայրենիքի մասին: Շարունակիր աշխատել, շարունակիր արարել ու ստեղծել, ապրել ու վայելել, արդար դատել ու ճիշտ մտածել, որ հայրենիքդ մի օր շնորհակալ լինի քեզ, քո ապրած կյանքի ու գործիդ համար, որ արժանի դառնաս հայրենիքինդ լինելու համար…

nelli grigoryan

Բերձորն իմն էր, ես՝ Բերձորինը

Վերջին տարիներին սկսել էի Բերձորն ամուր պատանեկական սիրով սիրել: Բերձորն իմն էր դարձել, ես՝ իրենը: Ու մինչև վերջին պահը, արմատներս հողին ամրացրած, ես Բերձորում էի: Եթե ոչ ես, ապա սիրտս Բերձորինն էր, միտքս ու ուղեղս միայն Բերձորն էին: Բերձորն արդեն իմ երազանքների քաղաքն էր դարձել: Միգուցե ես էլ իր երազանքների պատանի բնակիչն էի դարձե՞լ: Այդ արդեն այժմ չգիտեմ, չհասցրի հարցնել… Չհասցրի:

Ես շատ բան չհասցրի: Ես չհասցրի հրաժեշտ տալ հող ու ջրիս, ես չհասցրի վերջին անգամ տանս նայել, որովհետև վստահ էի՝ սա հրաժեշտ չէ:

Ես չհասցրի հավաքել հիշողություններս ու ճամպրուկումս տեղավորել: Մարմինս անզգայացել էր, հոգիս ցավից լռել, միտքս՝ բթացել: Միայն հետո ես հասկացա՝ ինչ եմ կորցրել. տուն, ընկերներ, հայրենիք… Եվ այս ամենը ես գուցե փուչ համարեի, եթե հայրենիքս չլիներ: Ես գուցե կարողանայի ներել ճակատագրին, եթե հայրենիքս չլիներ:

Իսկապես, հայրենիք կորցնելը սարսափելի բան է, ավելի սարսափելի, քան քո տեսած բոլոր սարսափ ֆիլմերն ու դրանցից եկած այդ դատարկ զգացումները: Հիմա ես ոչինչ չեմ զգում, որովհետև զգացմունքներս Արցախում մնացին:

Հիմա ես էլ ոչ մի տուն, ոչ մի դպրոց, ոչ մի դասարան, ոչ մի արև ու ոչ մի երկինք չեմ ընդունում, որովհետև իմն Արցախում է: Ու քանի տարի էլ անցնի, ինձ հասնող արևի մեջ ես Արցախն եմ տեսնելու, երազներիս մեջ Արցախում եմ լինելու ու լուրթ երկնքի պարզության մեջ ես իմ խաղաղ երկիրն եմ տեսնելու:

Եվ վստահ եմ՝ մի օր էլ, ինչպես առաջին անգամ, ես քաղաքիս գիրկն եմ վազելու՝ մանկացած, ու արցունքոտ աչքերով ծածանվող Հայոց Եռագույնն եմ տեսնելու: