Ապրիլից մինչև նոյեմբեր հայրս մեկնում է Ռուսաստան` արտագնա աշխատանքի: Մի խոսքով` տարվա կեսը և մի քիչ ավել մեզ հետ չի լինում: Փոքր ժամանակվանից հայրիկիս հիշում եմ կարոտով… Այդ ամիսների ընթացքում տան ամբողջ ծանրությունը մայրիկիս ուսերին է լինում: Հայրս այնտեղ աշխատում է, որ մենք այստեղ բարեկեցիկ կյանքով ապրենք: Հայրս կատարում է շատ ծանր աշխատանքներ, որ ես և եղբայրս ինչ-որ բաների հասնենք: Նա ուզում է, որ մենք անպայման ուսում ստանանք, որ իր նման չտանջվենք, այլ կարողանանք արժանապատիվ վաստակել մեր հացը:

Ամեն անգամ, հորս գնալու օրը ես շատ տխուր եմ լինում, բայց որպեսզի հայրս էլ չտխրի, փորձում եմ թաքցնել: Երբ հայրս գնում է, կարծես ամեն ինչ միապաղաղ է դառնում: Այդ ամիսների ընթացքում մայրս կատարում է և’ տղամարդու, և’ կնոջ գործեր: Տեսնելով մորս ու հորս տանջանքը` իմ առջև նպատակ եմ դրել` հասնել մեծ հաջողությունների, որպեսզի իմ ծնողները հպարտանան ինձանով, որ գոնե այդպես ուրախացնեմ ծնողներիս և իմաստավորեմ իրենց տանջանքը: Միշտ մտածում եմ, որ մեր երկիրը այնքան շատ պիտի զարգանա, որ մենք մեր Հայաստանում ապրենք ու աշխատենք: Մեր Հայաստանը այնքան բարգավաճի, որ մեր հայրերը ստիպված չլինեն գնալ արտագնա աշխատանքի: